Luxe

Het is 1 januari en ik fiets naar het strand. Neem een duik en denk aan de mensen die dat doen in het IJ-meer om aandacht te vragen voor het verstoken van biomassa in de energiecentrale aldaar en dat dit geen oplossing is voor de klimaatcrisis. *** Gisterenmaakte ik mijn tweede jaar vol met boekbesprekingen. Ze lopen uit de klauwen. Het begon als een korte beschrijving. Al snel werden het vaak echte recensies. 366 Dagen met bloemen is af (de laatste verschijnt op 29 februari en staat al klaar). In de zomer had ik het idee met een nieuwe serie te beginnen. Maar waarom? Ik wil in beweging blijven: de sur place is niet mijn ding. Maar als je daar bang voor bent dan ken je jezelf slecht Broekie. In het nieuwe jaar kan ik beter wat toch echt franje is afwassen en met meer bereik schrijven. Dat om de schaarse energie  verstandiger in te zetten. Ik schrijf toch al zo veel trager dan vroeger. *** Met de zin: Het laatste wat Irakezen nodig hebben is een Amerikaanse president die van Irak zijn strijdtoneel met Iran maakt, in het hoofd, stap ik op de fiets. Fijn dat er mensen zoals Sadet Karabulut (SP) zijn die ondanks de feestdagen de vinger aan de pols houden.  Niet iedereen heeft de luxe om in zee te stappen om ergernis, muizenis, hindernis en klinkklare rottigheid af te spoelen in de golven van de zoute zee. De Grote Zab, Tigris en Eufraat lenen zich daar minder toe. *** De paddenstoel van Eerste Kerstdag stond er in het nieuwe jaar nog steeds. Onder aan het duin is er even echte rust. Heerlijk. De Nieuwjaarsduik van Bloemendaal aan Zee wordt helaas opgeluisterd met dreunende bassen en die dragen met de wind ver.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.