Weg = Weg

Er is iets vreemds met de hele discussie rond de export van Joint Strike Fighters, of zoals ze tegenwoordig heten, F-35 Lightning II gevechtsvliegtuigen, van Lockheed Martin naar de Verenigde Arabische Emiraten en andere landen op het Arabische schiereiland. Er woedt daar een vreselijke oorlog, uitgevochten met steun van het Westen (de VS en het VK voorop). De petrodollars die de emirs en sjeiks verdienen vloeien door wapenaankopen weer terug naar de kassen van bedrijven in het ons deel van de wereld en door de verkopen worden de landen aan de leveranciers gebonden. Het goede nieuws is dat een deel van de Europese landen een uiterst terughoudend wapenexportbeleid heeft naar de regio. Nederland is er daar een van. Bij de aanschaf van de JSF door Nederland werd duidelijk gemaakt dat Nederland het vliegtuig niet alleen koopt, maar ook samen met Italië zich inkocht in het tweede echelon om daarmee een belangrijk deelnemer in het wapenproject te zijn, na het Verenigd Koninkrijk dat alleen in het eerste echelon zit en de VS, aan de kop van het project. Je zou denken dat deelnemers als Nederland iets te zeggen zouden hebben over het hele project. Maar wie daar ooit iets van gemerkt heeft mag roepen. Nederland heeft een moreel hoogstaand Jemen-beleid, behalve als het om militair (industriële) samenwerking met Washington gaat. Deelnemen is slikken, en als het moet met een nare smaak. Als het er echt om gaat zijn er ook voor het Koninkrijk der Nederlanden blijkbaar hogere belangen dan mensenrechten en vrede in andere delen van de wereld. Ik zie dat de SP er na heeft gevraagd in het (schriftelijke, wegens corona) overleg rond wapenexportbeleid. In de aanloop naar de aanschaf werd iedere binnengehaalde order voor JSF-productie breed uitgemeten om de bevolking te laten zien dat er niet alleen sprake was van kosten, maar ook van inkomsten. De benadering van de SP - het moeten vragen naar informatie - laat zien dat de leveringen in het verborgene blijven. Zo is er naast transparantie ook sprake van een grote portie stiekem. *** Een week geleden stond een stuk in een landelijke krant over het gebied waardoor ik mijn wekelijkse fietstocht naar het strand zo'n beetje begin, de Bretten. Jarenlang werd trots geroepen dat het een ecologisch verbindingsgebied was. Hoewel de amper 100 meter brede strook nauwelijks een natuurgebied is te noemen. Wel een vrijwel ongerept lint groen naast spoor en weg aan de ene en de haven aan de andere kant. Dat is ook veel waard. De natuurwaarde wordt in het artikel breed uitgemeten, maar ook dat het gebied van karakter zal veranderen. Natuur moet wijken voor recreatie. Je ziet het vanwege de kolossale uitbreiding van de stad in het havengebied al jaren aankomen, maar als je het leest schrik je toch. Weg rust. Weg vogels. Weg! Het is herfstvakantie en druk op het strand en in de duinen. Op mijn bankje zitten twee mensen. Op het fietsenrek zitten kan ook, maar als ze weggaan zeggen ze terecht: “Hier zit het beter,” en ik verkas. In normale tijden was ik er bij gaan zitten met een grote kans op een praatje. *** Op YouTube zijn de liedjes van het album Anyone Lived in a Pretty How Town van La Grande Formation keurig in een mapje gezet. Er een uitkiezen om hier te plaatsten is ondoenlijk. Alle liedjes hebben een eigen karakter. Allemaal zijn ze een kundig bereide mengelmoes van stijlen en genres. Allen zijn ze het luisteren waard, maar toch kies ik er maar één uit voor de deze plek in het blog.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.