Koppie onder

Het is weer om naar Heerenveen te fietsen, zei mijn opa bij een wind als vandaag. Hij ging naar Friesland om echte Binten te kopen. Met een grote jute zak vol kwam hij weer terug. Als hij op een dag thuiskomt en merkt dat driekwart via een gat uit de zak is gerold, stopt hij met deze tochten. Nu ga ik en kom bordjes 'met pas op drijfzand' tegen. Het drijfzand zie ik niet, maar voel het wel. Het vastzitten en niet verder komen is wat ik deze tocht bij de lurven wilde grijpen. Het verder komen is dus door de wind in de kiem gesmoord. Het wordt mijn tweede treinreis in dit corona-jaar. Blijft over het vastzitten. Of toch ook een beetje dat verder komen? Tegen de klippen op probeer ik los te komen, vaste grond te vinden, en het voelt alsof ik steeds koppie onder ga en soms boven blijf door een drijver of wat wrakhout te grijpen. Vaak haal ik wel weer de plek aan de kant waar ik kan staan, maar echt aan land kom ik voor mijn gevoel niet. Op dat land kan je verder komen. Daar zijn fietspaden en treinen. Daar wordt de wereld gemaakt. Ik blijf hooguit steken tegen de dijk, waar vuilnis is aangespoeld of uit auto's gegooid. Verder komen is produceren, participeren en meedenken. Met mijn natte sokken en lekke boot krijg ik het niet georganiseerd. Te laat, te moe, te weinig concentratie. Je moet tevreden zijn met wat je hebt, zeggen wijze mensen. Dat ben ik niet. Het is onvoldoende. Echter door te beuken en rammen wordt het ook niet beter. De riemen die je hebt en niet veel meer dan dat om boven te blijven. Voor koppie onder is het nog te vroeg. Mijn opa verloor zijn buit. Hij zag een lekke opblaasboot tegen de dijk gewaaid en dacht er het zijne van, alles is relatief.

---