Nattigheid

De lieve lezers moeten het doen met minder dan gebruikelijk. Er is een gedichtje over het wonderlijke brein dat reist zonder benzine, zonder wind en zelfs zonder zweet (hoewel soms met). Er is een collage geknipt uit foto's gemaakt in de kunstetalages van de buurt. Misschien is er zelfs wel een portret van de kunstenares dat ik ruim vier jaar geleden maakte in het mooie, kleine en te lang niet bezochte Museum Kranenburgh in Bergen.  Op de fiets dacht ik aan dat ik vorige week schreef over het neerslagtekort sinds april. Als beloning mag ik daarna beide keren in regenjas fietsen. De bosbodem is groen van de opgeschoten planten. Het tekort is rond Amsterdam en Harlingen inmiddels verdwenen. De nattigheid maakt het bovendien rustig op het fietspad en het strand. Bij het strand bloeit de blauwe zeedistel bijna, de zeewinde die me ooit door de gepensioneerde boswachter (lang niet gezien) gewezen werd, loopt op zijn eindje. *** En er is muziek van Archie Shepp van A sea of faces, weet alleen nog niet wat, hoewel laat ik Song for Mozambique nemen daarin zit het gedicht dat de strijdbare LP zijn naam gaf.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.