De avond voor vertrek maakte ik een kiekje van het miezerige van de mens omlijst door het spel van zon, licht en water. Later bij het slapen gaan een andere van de bol op 150.000 kilometer afstand. Details zijn niet de spinnen op de muur, maar de inslagen van meteorieten op het maanoppervlak.
De
volgende dag trap ik naar de buurt van een verjaardag en lees 's
avonds op de poot van de bril die ik al ruim drie jaar draag een
citaat uit Pride and prejudice dat 'Elke wilde kan dansen'. Zo dicht
bij en nooit die hippe noot gezien.
De volgende dag slapen
mijn ogen nog voor 't ontbijt als ik ze al in moet spannen, omdat ik
gewezen word op een vos die al lekker zit te smikkelen voor de
trekkershut waar ik sliep. Ben benieuwd of er de volgende keer nog
konijntjes lopen.
Na de verjaardag terug naar huis. Het geplande pontje blijkt, op deze zomerdag in de herfst, er net mee gestopt en ik moet naar de Heinenoordtunnel. Mijn vader scheurde vroeger met de Diane met een vaartje naar beneden om weer boven te komen. Ik paste nu dezelfde methode toe op de 6,5% sterke helling waar je desondanks als fietser maar 15 km p/u mocht en haal die max op het kleine blad naar boven nog net.
Een groot deel via Gouwe, Aar en stukje Amstel (laatste met Doordrijver aan de wal), gewoon het water volgen terug naar huis. Het land lijkt zowel groter als kleiner op de fiets. Drie jaar terug in de tijd stonden er nog 11 populieren in het water van de Crezéepolder, zie ik thuis op maps.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten