Behulpzaam Uithoorn

Een kleine elf maanden geleden reed ik de tocht voor het laatst. Nu wel een andere route naar De Kwakel. Verdwaalde tussen de huizen en belandde uiteindelijk in Uithoorn. Op een brug stopte mijn body met het overbrengen van trapkracht op het wiel. Teveel vuil? Mijn fiets op de kop, bidon als schoonmaakgereedschap. “Kan ik u helpen,” vroeg een passerende vrouw. “U kunt hem wel bij mij thuis schoonmaken,” bood ze aan na het horen van mijn diagnose. “Bel maar aan bij nr. 7.” Het wiel gaf onder de kraan wel wat, maar niet voldoende sjoege. Op naar de fietsenmaker aan de Amstel. Gesloten. “Daar in het winkelcentrum is er nog een,” vertelde een man. Nee, niet. “Heren weet u hier een fietsenmaker,” vroeg ik aan twee pratende mannen die eruit zagen alsof ze die zouden kennen. Inderdaad. De fietsenmaker was 3½ km verderop, maar “pak mijn schouder maar dan sleep ik.” Zo ging ik door de kleine industriestad. De fietsenmaker nam vrijwel meteen zijn föhn en probeerde of de free wheel zou losschieten als het vet weer wat vloeibaarder zou zijn. Geen succes. Hij wilde er wel een nieuw wiel inzetten. Alles bij elkaar kon ik na een kleine drie uur weer verder dankzij een handvol hulp. Op naar een Waterbus In Capelle aan de IJssel die net vertrokken was en uiteindelijk naar een klein veer waarvan de motor niet meer goed werkte; we schoten voorbij de aanlegsteiger waar ik nog net een aangemeerd sloepje kon grijpen. Het hele gewicht in de strijd en we dreven niet verder. De volgende dag begon met konijntjes op het veld, een groene specht tegen de boom en natte sneeuw tijdens de fietstocht voor een bezoek (alle kleren gingen over de verwarming). Daarna weer naar huis. Onderweg in het meest afgelegen en koudste deel van de tocht een mistral met natte sneeuw en zo sopten mijn wielen door de koude waterblubber. Daarna kwam de zon over het Oudeland. Het was het meest magische onderdeel van mijn tocht. In het restant droogde ik grotendeels op.