3 - Wallendorf - Malling: Moezel (26 mei)

Gisteren had ik het al. Aan de ene oever van een rivier en aan de andere kant liggen twee verschillende landen. Vandaag Duitsland aan de ene en Luxemburg of Frankrijk aan de andere kant van de Moezel. Er zijn ook delen die alleen door Frankrijk of Duitsland lopen. Hoe zit dat bij het Luxemburgse Schengen? (Dat ligt tegenover Duitsland en Frankrijk.) Het is een rustig piepdorp. Saai zou je bijna zeggen, maar wie weet. Als er geen vergadering was gehouden had vrijwel niemand het gekend. “Door dit verdrag [van Schengen] over het vrije personenverkeer kan men tegenwoordig zonder douane de grens oversteken,” zegt mijn fietsgids droogjes. Nog los van dat we momenteel met een politiek zitten die blaat dat ze dit aan hun laars zullen lappen – zoals elders al gebeurt –, heeft het akkoord de positie voor vluchtelingen en de regelgeving over opvang allerminst versterkt. Sterker het heeft vluchtelingen nog meer tot speelbal gemaakt voor rechts populisten van Oost tot West, en van Noord tot Zuid. Schengen is deel van het instrumentarium in het valse Europa-voor-de-Europeanenorkest geworden. Op de camping in Malling is Frans de voertaal. Hij ligt pal aan de Moezel en de binnenschepen varen er voorbij. Gelukkig is er pizza, want de winkels zijn op zondag dicht. Het is een rustdag en morgen moet ik eerst 13 km trappen op een maag gevuld met wat vandaag is overgebleven, waaronder een blik witte bonen in tomatensaus. Daar kan je best een eindje op trappen. (Had ik beter gekeken dan was er in de goede richting dichterbij ook wel iets geweest)  Een fietsvakantie is ook problemen oplossen. Hoe kan je genoeg stroom krijgen, waar is een winkel, wat doe ik met een kapot spatbord, hoe komt het dat het imbusboutje van de voorrem glad is gedraaid en hoe erg is dat (is er iets aan te doen als het nodig is), wanneer doe je met die nattigheid je mini-was? Iedere dag wel wat. Soms maakt dat nurks, maar meestal komt een oplossing of blijkt het probleem niet zo groot. Beide is geruststellend. Op de camping kwaken de kikkers. Onderweg hoorde ik ze ook al en moest denken aan de de manier waarop de mannen uit Cannery row, dat ik onderweg lees, er honderden vingen in een meertje. Het water in stappen op de verborgen kikkers af net zo lang totdat ze van vermoeidheid makkelijk opgeschept konden worden. Het werd geen pizza, maar een kaasommelet, gebakken door de man die door van functie te veranderen, van campingbaas naar chef op zijn eigen terras, ook van uiterlijk en imago veranderde. De stoere man aan de poort, was nu een kok/ober met het gezag van zijn functie; handen achter de rug of met een blik op zijn opschrijfboekje. Er werd veel gelachen op zijn terras vol campinggasten en jongens uit het dorp. Die eters en drinkers deden me qua uiterlijk en doen en laten denken aan de wat ruigere delen van de Moord en Brand buurt. Maar mijn maag was weer gevuld.                                        (Moslsheim moet Molsheim zijn.)

“A man with a beard was always a little suspect anyway”

Uit Cannery row, John Steinbeck, hoofdstuk XVII.

Mijn korte bespreking ervan.