Onderweg
vielen me de omgekeerde plaatsnaambordjes op. Je kijkt even gek, maar
het went snel. De tocht ging door een zeer dun bevolkt agrarisch
gebied. Boerenprotesten kon je dan ook raden. Dat bleek ook zo te zijn. Het
180° omkeren begon in oktober 2023. Je kan aan de ene kant begrijpen dat mensen meer steun van de overheid willen in plaats van meer regeldruk, maar regels tegen de
natuur verpestende of ziek makende gifstoffen zijn geen voorbeeld van
falend overheidsbeleid, maar juist het terugdraaien (nationaal en Europees) van de maatregelen
onder de boerendruk zijn dat. De slachtoffers ervan – of dat nu
planten, dieren of mensen zijn – hebben het nakijken. Niet alleprotest is positief.
Laat arriveerde ik op de camping. Er was
niemand meer op de receptie. Er waren wel twee nummers om te bellen.
Ik had weinig hoop. Brutaalweg ben ik
het tentje op gaan zetten. Energie om verder te gaan was
er niet. De campingkosten waren duidelijk en er was een brievenbus.
Betalen dus geen probleem. “Ja goed zet u daar en daar uw tent maar
op,” kreeg ik even later telefonisch toch te horen. Gelukkig was
dat net de plaats die ik zelf al uitgekozen had.
Dit was de
derde camping die ik deze dag aandeed. De eerste werd geheel verbouwd. De oude
huisjes waren al dichtgetimmerd en de nieuwe chalets waren in gelid opgesteld, als scholeksters tegen de dijk. De receptie had alleen nog een buitenkant.
“Dit is bouwterrein en U moet het verlaten,”
meldde de vermoedelijke eigenaar. De man zei wel zes keer vriendelijk dat hij niets voor me kon betekenen. Bijna alsof hij
wilde dat ik boos werd of juist ging huilen. Of had ik moeten
aandringen? Je had geen scherpe blik nodig om zijn woorden te
begrijpen. Dus ik legde me er vrijwel meteen bij neer.
Bij de volgende camping 14 km verderop was de
receptie gesloten. Bellen. Binnen hoorde ik mensen en het overgaan van de telefoon. Er werd niet opgenomen en er
kwam niemand naar buiten. Na drie keer ben ik maar weg gegaan. Op een
bankje bij de kerk bedacht ik me wat te doen. Op 24 km afstand was
nog een camping. Water zou een probleem kunnen worden. Op het moment
dat ik het bedacht, zag ik een kraantje aan de kerkwand. Zo zie je
maar zelfs atheïsten doen hun voordeel met een godshuis. Dat werd die
derde. Het trappen ging. Maar vermoedelijk heb ik toen teveel van mijn tere huidje
gevraagd.
Het bleek ook dat ik mijn telefoonoplaadkabel verloren was.
Vermoedelijk op het pad dat op verschillende plekken meer een sloot leek.
Het begon zo mooi en was goed onderhouden. Dat veranderde. Mijn fiets viel toen ik er nog moeizaam zo handig
mogelijk verder probeerde te komen door langs de vol geregende
karrensporen te stappen in plaats van er doorheen en met stevige stap
op een plek die houvast bood. Er was in mijn gidsje wel gewaarschuwd voor het
pad (en het kon ook om over de asfaltweg), maar dat ging over de ondergrond; niet over wateroverlast. Dit
was alleen te doen voor onverschrokkenen of mensen met seizoen 2023-24 duinervaring. Er zat nog net geen vis in, maar een kikker sprong er weg. Op de camping aan het water hoorde ik ze weer. De kwakers leken wel
het thema van de tocht te worden. De volgende dag zou ik bij Niderviller zelfs het beekje de Rotte een paar keer passeren.
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten