De reis begint met een
paar uur treinen naar Maastricht. Ik was ruim op tijd op het station. Maar het vrij reizen voor 60+ op mijn kaart zetten was toch mislukt volgens de
conducteur. Ik reisde gewoon tegen dalurenkorting. Geen ramp.
Waarom op pad? Allereerst voor het plezier
van door ander landschap trappen. Verder is het een
manier om na te denken over wie ik ben en waar ik sta, en hoe daar
invulling aan te geven in tijden van een rechtse dynamiek (waar
slechts een enkeling zijn voordeel mee doet). Het fietsen is bovendien achttien jaar geleden begonnen voor de gezondheid. In de afgelopen
jaren heb ik er o.a. 6½ pil afgefietst, en is er om in 't leven van een
schermman ook nog wat avontuur te brengen. Mijn tocht van 2023 hoorde
toch echt bij de mooiste belevenissen van het vorige jaar.
Als het trappen in Zuid-Limburg begint dan komen er als
vanzelf herinneringen aan vakanties met gezin en wederzijdse families, de meerdaagse verjaardag van Truke, etc als waterverf tinten op die omgeving. Bij die laatste festiviteit stapte ik met twee antimilitaristen door de heuvels van het Limburgse land. De een is nog
steeds meer dan actief in tijden van oorlogskoorts en
militarisering. De ander heeft zich op muziek en extreem rechts
in een ander taalgebied gestort. Met hem zong ik tijdens een wandeling elders in het land
uit volle borst bandiera negra*, avanti popolo tussen de maisvelden.
De trein kwam maar een kwartier te laat
aan. Snel was ik de stad uit. De eerste heuvels verdwenen onder de wielen. Een mergelgroeve
was groot en diep en het afgraven gelukkig gestopt. Er liepen nu koniks in een fraaie
omgeving. Uiteindelijk beland ik in Duitsland op een ontmantelde spoorweg die
fietspad is geworden.
Het trapt fijn weg naar Roetgen, waar de
campingbaas me begroet met: “Waarom mensen met dit weer gaan
fietsen.?!” Hij beklaagt zich erover dat hij zelf op zijn leeftijd
nog kaplaarzen moet dragen en kijkt naar mijn natte sandalen en zegt:
“Dat kan ook.”
(Moslsheim moet Molsheim zijn.)
|
* Het was in de oorspronkelijke tekst rossa, maar wij maakte daarop een anarchistische variant, al was ik in die tijd meer voor een rood-zwarte (anarchosyndicalistsche) benadering.
(Moslsheim moet Molsheim zijn.)
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten