6 - Molsheim - Amsterdam (trein): Ingeslikt (29 mei)

Vannacht werd ik wakker (gek was dat niet want ik stond nog geen tien meter van een verkeersader van het stadje) en voelde meteen aan mijn bil. Blijkbaar was ik bezorgd. Er zat een puistje, het was veranderd in wat voelde als een gravelsteentje onder de huid, een beginnende steenpuist. De vrees was er al langer. Pukkeltjes waren er al dagen. Weer een karbonkel? Weer een operatie? Nee liever niet. En het was geen plek om af te wachten of het overging. Het leek me verstandiger om verder te slapen en de volgende dag naar huis te vertrekken. Veel handen wassen en afblijven het advies. Zo kwam ik niet op de fiets, maar wel met de trein toch nog in Zwitserland. Ik was er vlakbij. Al ruim een uur onderweg passeerde de trein Saverne, waar ik gisteren mijn middagdeel begon. Het roze gebouw aan het Marne-Rijnkanaal zie ik nu van de andere kant. Uit de trein zijn veel weggetjes te zien, die allemaal geschikt zijn voor de fiets, zo fantaseert mijn hoofd. Het is onverbeterlijk. Buiten is het grijs, nat, met hier en daar een spat op de ruiten. Eigenlijk wel goed fietsweer, al houd ik mezelf voor dat het juist te beroerd is. Dit om de bittere pil te verzachten. Want bitter smaakt het einde. Als de trein bij Metz de Moezel overgaat, komt de pont tussen Wasserbillig en Oberbillig voorbij in mijn hoofd. Jaren geleden al fietste ik langs de rivier en kwam er nog veel langer geleden met een wijnexcursie van school, maar nu leek die rivier meer iets van mij te zijn geworden. Zoals je dat ook kan hebben met de Amstel of de Lek. Door zo langzaam door het landschap te trekken maak je delen ervan een beetje eigen. Zelfs in een gebied waar grenzen werden verlegd als antwoord op oorlog in onze regionen, hoef je dat niet te zien. Je hoeft je zelfs niet te verbazen over de plaatsnamen uit een andere taal. Molsheim in Frankrijk bijvoorbeeld. Je kan het voorbij laten glijden. De opmerking van Jan zou ik proberen te overdenken op deze trip. Veranderingen zoeken voor de samenleving doe je dat alleen of met anderen? En wat dan? Het is er niet van gekomen. De weg was te mooi, er was teveel om te zien, en om van te genieten, teveel om ook nog een reactie op machtswellust, hebzucht, cynisme en onderdrukking te overdenken. De glooiende heuvels, de wolken, de geluiden van water en dieren lieten daar geen plaats voor. Daar tussendoor naar beneden zoeven was een groot genot. Het antwoord is toch dat vooral organisatie, maar ook lezen, denken en gedachten en onthullende gegevens uitschrijven een antwoord op het 'wat' kunnen zijn. Dat organiseren kan de vorm van acties hebben, maar ook veel andere vormen. Met meerdere mensen samenwerken is te verkiezen, maar voor mij niet weggelegd. Daarvoor heb ik niet de flexibiliteit en vaak niet energie op momenten die anderen kiezen. Dat schrijven en lezen kan wel. Laat ik daar nog maar eens bij stil staan de komende tijd. Want je hebt schrijven en schrijven. ook daarin is niet alles zinnig. Maar nu eerst de fiets aanpakken en de was doen.

“Naar beneden zoeven is een groot genot”

Uit dit blog.