Vleestomatenverpakking

Als je dergelijke verpakkingen bij een goedkope supermarkt in de groente bakken gaat zien, dan weet je dat er iets fout gaat. Tot voor kort lagen ze los. Je kocht een kilo voor de tomaten saus of soep. Nu betaal je 74,25 ct per tomaat en krijgt een stuk afval op de koop toe. Een miskoop.

Bedankt!

Opeens stond ik op een zondagmorgen op Station Arnhem. Mijn in de trein verloren portemonnee was er teruggebracht. 'Bent u helemaal uit Amsterdam gekomen,' vroeg de juffrouw van reizen & service meelevend. 'Kijkt u nog even rond op het station en in Arnhem.' Ziek was ik hem verloren en ziek haalde ik hem op. Zo snel mogelijk weer naar huis om bij te komen.

Nog even keek ik in de hal naar een vleugel waarop je als reiziger je talenten mag delen. Für Elise hoorde ik een paar keer. Uit en thuis was ruim drie uur. Maar het was het waard. Fijn dat er mensen zijn die gevonden spullen terugbezorgen.

Gevoel voor details

Waar je al niet op gaat letten als je de deur niet uit kan en afhankelijk van hulp wordt. Zelf koop ik mijn mienestjes altijd bij D. Nu kreeg ik ze van A. Die laatste waren dunner en moeilijker uit elkaar te trekken. "Lekker," was het commentaar aan tafel.

Recept:

Mie koken

olie in de pan en achtereenvolgens:
trassi
kip
prei of tofu
wortel
sambal
djahé

-

taugé
bami in de pan
scehutje ketjap manis er overheen.

Serveren met:
pindasaus
kroepoek
komkommersalade

In de lamp

Dan kijk je omhoog recht het licht in. Dan zie je dat wespen bedachten dat het goed toeven was achter dat gaas. Tot de lamp aan ging. Op dat moment werd het te heet, te stralend en zaten ze vast.

Tegen de lamp

Lijnenspel voldoende in zo'n huis. Er zijn vooral rommelige lijnen van scheef staande stoelen, boeken dik en dun, afwas en plantjes. Dit ruitmotief lijkt ordelijk, maar soms vliegt er iets tegenaan (maar daarover later meer).

Het balkon

Al weer de vierde dag dat ik aan huis zit gebakken. De koorts trekt door mijn lijf. De griep waast door mijn hoofd. Op het balkon staat de doornappel fier omhoog. In de duinen zijn er nog groene exemplaren, maar nu het eindelijk kouder aan het worden is, zullen ook zij snel verdrogen en voor zaden voor het volgend jaar zorgen. De tomaatjes zijn nog rood en oranje, sommige al aan het verschrompelen. Ze geven zo ook plezier.

Het is zondagmiddag. Klara laat een stoet aan kalssieke evergreens aan me voorbij trekken. De top-100. Het is lekker. Straks gaat hij even uit. Overhoren. Drie vakken maar liefst. Ben benieuwd of het lukt. Moet ik de vloeren ook nog stofzuigen en dweilen zoals iedere zondag? De pudding staat in de koelkast. De snert staat te wachten om afgemaakt te worden. Nee laat die vloeren maar een keertje zitten; dan wordt het maar nog viezer. Ik kijk wel naar buiten.

Schoen met montagekit

Mijn zool zit los. Is dat te repareren?

Ik zeg dat ik denk van wel. Zoek naar Bisonfix of -tix en vind montagekit. Een glas er in om de boel aan te drukken en het loopt weer goed. Voor even.

mailtjes die niet meer komen

3 juni 2014 een mailtje:

***

hoi martin, Hoi Anneke,

misschien heeft een van jullie vandaag tijd om een paar foto’s te maken van VARA-t.v. opnames op het pleintje zonder naam? alleen op dinsdag

Het pleintje is al omgebouwd tot t.v. terras, en er hangen al de nodige zich vervelende figuranten rond bij de catering roggeveenstraat, en de kunsttafel is onderdeel t.v. terras.

het is voor Volgens Jacqueline, een vervolg op Volgens Robert,

groet,

nel

***

Ik maakte wat foto's en plaatste een ervan op Facebook en dit blog. Anneke Bolle maakte ook foto's. Nel en Anneke zijn dit jaar overleden. Ook op een ander front botste ik dit jaar indringend op de dood.

A.s. maandag komt Volgens Jacqueline eindelijk op TV.

Begonia Metallica

De zon schijnt zo mooi door de bladeren naar binnen. Het is een plant die zich gemakkelijk laat stekken en al zo lang in de familie is als ik me kan herinneren. Maar dat hij Metallica met zijn achternaam heet, weet ik pas sinds ik dit blog maakte.

Raket naar de maan

Opgelapt als een boot op de Middellandse Zee, maar met de raket waarvan deze detailfoto is gemaakt, moet Kuifje naar de maan. Zouden er ook ruimtedrenkelingen zijn en opvang daarvoor?

De Stoel

Nee ik bedoel niet dat megalomane, poenerige wangedrocht voor de rijken waarmee Amsterdam zijn havenzicht gaat verprutsen. Wie geeft ook om de haven in Amsterdam; we zijn geen Rotterdammers, laat ze daar de handen uit de mouwen steken. Maar het moet niet zo zijn dat die stad Amsterdam voorbij streeft. We rennen er als geblindoekt achteraan, alsof Amsterdam niet het verleden heeft om te laten zien (en de plicht dat ook voor Rotterdam te doen).

Even voor de goede orde. Met het opwaarderen begon de Maasstad al een paar decennia terug: kubuswoningen, Potlood, architectuur- en fotografiemuseum. Inmiddels staat er een heel prettig grootstedelijk museumkwartier en wedijvert het ene gebouw met het andere om de aandacht.

Nee ik bedoel een stoel aan het strand: neergezet, achteloos laten staan en nog een paar keer gebruikt voordat de golven hem meenamen voor de entourage van Neptunes.

P.s. Nog even dit artikel lezen en deze petitie ondertekenen

Twee maal Patti Smith

De radio stond nog aan op Klara.be. Bij binnenkomen hoorde ik de stem van Patti Smith. De avond ervoor had ze opgetreden in Brussel. Lovende kritieken kreeg ze op de 'klassieke zender' in het programma Pompidou. Er is een podcast van.

Zelf zag ik haar een paar avonden eerder in Amsterdam. Passie, drang, energie en muzikaliteit stortte ze over ons uit. Het deed in de verte wel denken aan de TV-dominees. Blijkbaar beïnvbloeden ook tegenpolen elkaar in het brengen van een boodschap. In haar geval liefde, vrij, leef, dood, feest en dit alles naast en door elkaar. Het was een feestje met een intense voorganger.

Een puntje Westerdok

Het staat er al weer sinds 2009. Tot nu toe was het er nog niet van gekomen om er een foto van te maken.

Voor de bouw was het een gekraakt rangeerterrein met veel sfeer van kunstenaarsleven en verval. Nu staat er dichte bewouwing voor de moderne grotestadsbewoner.

Dit Westerkaap I puntje bevalt me eigenlijk altijd wel. De rest (het geheel heeft de namen La Grande Cour, VOC Cour, Westerkaap I, Westerkaap II) wisselt in appreciatie; soms zie ik een sta in de weg van pompeus baksteen en blokkendozenbouw en andere keren geniet ik van de strakke moderne vormen.

---

Westerkaap, Noord I, Amsterdam

Opdrachtgever Hofmakerij (Amvest/Ymere)

Management Lingotto 
Directie ABC Management Groep, Amsterdam
Stedebouwkundig ontwerp en coördinerend architect awg architecten, Antwerpen (B) 
Architectonisch ontwerp awg architecten, Antwerpen (B);Baneke, van der Hoeven architekten, Amsterdam 
Inrichting Binnensraat DS Landschapsarchitecten, Amsterdam 
Bouwkundige uitwerking ABT, Velp 
Adviseur constructie ABT 
Adviseur installatie Huygen Installatie Adviseurs, Amsterdam 
Aannemer Bouwbedrijf Midreth, Mijdrecht 

Bruto vloeroppervlakte 19.000 m²
Bruto inhoud 58.600 m³
Programma 111 woningen (57 vrije sector koop en 54 sociale huur), 1604 m² bvo bedrijfsruimte en parkeergarage.  
Stedebouwkundig ontwerp 2000  
Architectonisch ontwerp/uitwerking 2001-2004  
Aanvang bouw 2006  
Oplevering 2009 

Meer informatie: 090601_De_Architect.pdf

17 – Hendaye – Parijs – Amsterdam: schulden

Drie hindernissen gehad. De tenten waren in een mum van tijd ingepakt. De spullen konden met moeite terug in de drie rolkoffers en een rugzak. De taxi bracht ons voor € 20 naar het station in Frankrijk en de Carefour ging net op tijd open voor mondvoorraad. Nu alleen nog door Parijs naar het Noord station. En dan is de vakantie afgelopen.

We aten met zijn vieren 37 stokbroden, 19 worstjes en ons verste punt lag op 136 kilometer. We bezochten vijf stranden. Het was een
vakantie vol stress. Jammer dat ik zo weinig heb gezien. Ik bedenk me op de terugreis dat ik me de tijd niet kan heugen dat ik geen fiets had op vakantie. Tot in 2007 kan ik me het trappen met beelden herinneren.

In Hendaye zijn er verschillende kranten te koop op het station. Ik koop weer de Int. New York Times, al liggen AD en Telegraaf er ook. Voor een verslag van de strijd binnen Syriza moet ik online kijken, meldt de voorpagina. Verder gaat de krant door met zijn pleidooi voor het verlichten van de schuldenlast. Nieuwe leningen leiden uiteindelijk alleen maar tot grotere schulden. Bovendien komt het geld nauwelijks ten goede aan de Griekse economie.

Afzonderlijke door Pentagon en CIA en getrainde Syrische strijders blijken te falen. Het bericht is vernietigend.

Het schotschrift tegen Jeremy Corbyn is ernstig lachwekkend. Links als vampieren. Hogere belastingen, wat een schandaal. Alsof bezuinigen op sociale uitgaven dat niet veel meer is.


Een redactioneel over de ExIm-bank en de rechtse kritiek daarop, maakt duidelijk dat je kritiek op inzet van Export Credit Maatschappijen zich moet baseren op recht en onrecht, milieu en invloed op bestaansgronden.

Onderweg verbaas ik me dat roken toch echt iets van de vorige eeuw is. In de Cossacks beschrijft Tolstoi dat de Kozakken het als een enorme fout zagen als iemand ging roken. Ze hadden een hekel aan de Russen, ook omdat die hun huizen met hun gepaf vergiftigden.

We spelen nog twee spelletjes Machiavelli. Beide verlies ik. “De filosofie is een strijd tegen de betovering van ons verstand door middel van onze taal,” zegt Wittgestein in Philosofische Untersuchungen (1953). Ach ik geloof het wel. Stap straks in mijn eigen bed.

16 – Hondaribia: taxi

Een uurtje rijden naar de nieuwe bestemming, waar we al eerder waren. We zetten snel de tent op langs de bulderende zee. 's Nachts blijkt dat een groep jongeren niet slaapt. Toch gaven ze door het geraas weinig last. 's Middags kwam eerst de zon nog door en konden we zwemmen.

We lopen voor het eerst naar het kerkje op de heuvel en komen in een fraai oud stadje terecht met smalle straatjes, een kasteel van Karel V. Kerk en vestingwerken. Ik maak alsnog een foto van de 'likkende beer'.

Op het eind van de dag blijkt dat onze treintocht niet begint in Irun (Sp.), maar in Hendaye (Fr.). De tablet leert bovendien dat de eerste trein uit Irun pas vertrekt als de TGV al ruim en breed vertrokken is. Het wordt een taxi. Weer geen krant.

15 – Itxaspe: koeiebellen

Een mens kan wel over zijn schouder kijken, maar zijn rug niet zien. Terugblikken, zelfreflectie, soms is het nuttig, maar lang niet altijd zinnig. Toch zou ik het leuk vinden dat dorpje nog eens te zien, waar we in 1990 waren op die terrassen camping aan de weg waar ik een zonnesteek kreeg en waar we zuinig een kopje koffie dronken.

Het is de vakantie die we een paar dagen eerder afbraken, omdat de oorlog tussen de VS en Irak (met Nederlandse deelname) begon. Juist die vakantie en de invloed van buitenlandse kranten gaf me de moed om samen met Gerard van Alkenmade tegen de apathische geest in Nederland in te gaan en een vergadering uit te roepen om een komitee op te richten. We kregen daarbij steun van MariNEE en het Haags vredesplatform, nadat in dat laatste Frans van Vlugt dit voor ons bepleitte. De AMOK-kelder aan de Esdoornstraat liep vol. Men luisterde aan het luik in het plafond om er bij te zijn.

Het kantoor van het Komitee Anti Golf Oorlog (KAGO) kwam bij de Grachtenkrant aan de Singel en later bij Vrouwen voor Vrede aan de Nw. Looierstraat. Vergaderen deden we bij het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN). Drie demonstraties organiseerden we in vier maanden met steeds meer opkomst. Vijf kranten en tal van Informatie-bulletins maakten we. Je kan achteraf niet anders dan constateren dat we het bij het rechte eind hadden.

Nu zitten we in de wolken en drupt de regen op het dak boven mijn hoofd. “De begeerte nu en de drang naar het één worden heet eros,” schrijft Plato in Symposium. Het samensmelten als ideaal.

Er zijn ook andere idealen. Als ik over de GR de 3 kilometer naar Deba loop, kom ik twee kapelletjes en 2 losse Maria's tegen. Zelf heb ik meer met de koeienbellen. Opeens hoor ik ze klinken als die van het begin van Larks' Tongues in Aspic. Het blijft maar regenen. Weer geen krant.

14 Itxaspe: compromissen

 

 “Het huwelijk is de moeilijkste spirituele oefening die bestaat,” aldus Leonard Cohen. Weerspiegelde zelfreflectie is het, aldus de zanger tegen zijn geliefde Rebecca de Mornay. Zij tekende de woorden op. Inderdaad worden verschillen uitvergroot. Wil de een rust, de ander activiteit. Wil de een lezen, de ander praten. Wil de een verder, de ander blijven waar hij is. De een filosoferen, de ander geinen. De vakantie vergroot deze verschillen uit.

In het dorp zijn fietsen te huur, aldus informatie bij de receptie van de camping. (Een camping die overigens vol Nederlanders staat. Een positieve waardering in een boekje.) We rijden met de auto naar het dorp. Samen zoeken we. De fietsenmaker vertelt dat er hier geen fietsen te huur zijn. Hier kan het dorp Deba, maar ook zijn winkel betekenen. We kunnen het met ons beperkte Spaans niet vragen en begrijpen de dubbele bodem van aqui buiten pas.

Uiteindelijk vinden we de Informatie. Die sluit

huren in Deba uit. Voor de statistiek wordt onze nationaliteit gevraagd en we lopen weer naar buiten. Zwemmen en zonnebaden wordt het. De trein gaat vanuit Deba een tunnel in onder onze camping door richting Donostia of via de bergen richting Bilbo. Ik wil een stukje de bergen in naar een plaats een uur verder. Lekker treinen en kijken, zowel onderweg als waar je aankomt. Commentaar: te lang, te ver, teveel zitten. We gaan morgen richting Donostia, naar Zarautz het eerste dorpje (16 minuten) zo besluiten we samen.

13 Sopela –. Itxaspe: kleuren

Buiten is het groen en raast de snelweg tussen ronde bergen en scherpe toppen. De oude weg slingert zich er tussendoor. De auto maakt me chagrijnig. Ik lees in Family Happiness en merk dat ook de hoofdfiguur zich niet altijd aan kan passen aan de omstandigheden die hij onplezierig vindt. En dat terwijl Tolstoi een perfecte man lijkt te willen schilderen (en ook deed, zo blijkt later) en een vrouw die alleen haar grillen nog wat af moet schudden.

Boven op de berg ligt een dode das.

Beneden zijn de Fletches. Er leven monsterlijke vissen en prachtige anemonen. Welke kleur die precies hebben? Iets tussen paars en roze. Lila? Een beetje, maar dan intenser.

---

“Een landschapsschilder is niet geholpen met de wetenschap dat het rode dat hij gebruikt de golflengte van zeven miljoen millimeter heeft,” Gerrit Krol in Wittgestein in kleur (1994).

---

Het is wel heel handig om te weten dat RGB 47/113/47 hier de dominante kleur is en de zee alles tussen 247/247/247 en 9/18/40 bevat. We spelen 's avonds Machiavelli. Het is lang geleden dat ik won en ook nu lukte dat niet. Weer geen krant.

12 – Sopela/Sopelana en Bilbo: omdaaien

De was is droog. We namen de metro naar Bilbo. Het Guchenheim museum voor moderne kunst. We lopen tussen de stalen sculpturen van Richard Serra, The matter of Time. We raken gedesoriënteerd. Openruimte na gangen tussen stalen wanden. Ongelaste scheepsdelen, zie ik en galm. “Daarvoor ben je te oud papa.”

We kijken naar een lichtinstallatie over tijd van Jenny Holzer en vooral naar een video Parallax van Shahzia Sikander (1969, Lahore) over geschiedenis van de Straat van Hormuz. Enorm overweldigend. De muziek van Du Yun draagt daar aan bij, maar het zijn ook de miniatuurtjes die op het brede beeld patronen vormen die je meezuigen. Ik wilde hem helemaal uitkijken. De jongste zoon vond hem te indrukwekkend.

Op de tweede verdieping Jeff Koons die ik liever zou zien samenwerken met Naomi Klein dan de gelikte, weinig bijtende, maar wel intelligente maatschappijobservaties rond iconen die hij nu laat maken. Het is omdraaiing en uitvergroting aan de oppervlakte en biedt een luchtige kritiek die ik door de omvang van de tentoonstelling wel steeds beter ging zien.

Op de derde verdieping van het museum met de fraaie architectuur zonder teveel remmingen een enorme hoeveelheid werk van Jean-Michel Basquiat. Basquiat overleed al op zijn 28ste aan een overdosis heroïne.

Veel jaren tachtig kritiek op racisme en repressie;
op stereotypen en stadspolitiek. In naïeve stijl tekent hij een wereld die aan de hiphop hangt. Een Public Eenemy tekst hangt aan de muur. Ergens klinkt zacht rap, vooral niet te hard. De rafelrandjes zijn wegevijld om de tentoonstelling voor iedereen slikbaar te maken, zo lijkt het. Hoe hij stierf staat ook niet in het programma boekje. Het moet wel leuk blijven. Maar het omgaan met Warhol had ook nadelen.

Bij Koons mocht je van een Photo Spot een kiekje schieten van een persoon die op een Selfy Spot (#KoonsGuggenheimByYou) voor
bijvoorbeeld het bekende balonnenhondje stond. Pobeerde je een foto van hetzelde werk van een andere plek dan klonk het meteen: “Excuse me sir.”

---

“Je kunt nu wel zeggen: 'Cicero beweert dit, aldus luidt Plato's ethiek en zo staat het bij Aristoteles,' maar jijzelf, wat zeg jij? Hoe denk jij erover? Wat beweer jij?” (Michel de Montaigne in Essays, 1595).

---

Op zoveel vormdwang kan ik alleen maar zeggen #FUCKOFF met je gestileerde maatschappij kritiek.

In de metro keek een meisje zo mooi naar buiten. Voordat ik een foto kon maken was hij al weer weggereden. In een boekhandel lag het boek La chica del tren, een thriller waarin een treinreizigster stapt in het leven van mensen die ze passeert. Zou ik het om kunnen draaien, eventueel een keer of wat?

 

11 – Sopela/Sopelana: strand

 

We vertrekken naar de volgende camping. Ik lees de krant op de achterbank. Straks wacht de was van de familie, het opzetten van tarp en tent e.d.

Minimum loon 15 US$ lees ik in de NYT. Had ik het maar. Ik kom aan een paar euro per uur. Verder wil de VS Soeni's in de strijd tegen IS, maar werkt Bagdad dit tegen of in ieder geval niet mee. 

Griekenland gaat mee met de Europese eisen, maar heeft als ijzer in ht vuur dat het IMF de schulden onhoudbaar acht. Het mislukte Oost-Duitslandbeleid van je jaren negentig (Truehand) wordt door de krant in de strijd geworpen. Verder is het vinden van een oplossing moeilijk omdat een zeer groot deel van de schulden aan overheden is en daarmee politiek. 

Boeing heeft problemen met het tankervliegtuig voor de Amerikaanse luchtmacht. Een order die het bedrijf wegkaapte bij Airbus.

“Je gaat naar de vrouwen. Vergeet de zweep niet,” schreef Nietsche in Also sprach Zaratrustra. Ach de man kan overdrijven. Zo'n vaart loopt het niet. Het was goed aan het strand. Geen krant.

10 – Lekeitio: zadel

De dag begint goed: in het zadel. Het trapt lekker weg. Bij Deba kom ik erachter dat ik de verkeerde kaart bij me heb.

De plek waar ik het eerste stukje van deze dag schrijf, kijkt uit over groene heuvels met bos en weiden; bruine vleeskoeien; het geluid van een haan, honden en de autoweg naar Bilbo. Soms hoor ik metalen gerammel uit de mijn waar kalk wordt gewonnen. Het is een fraaie rustige plek waar meer fietsers – die zich net als ik uitsloven – dan auto's langs komen.

Misschien had ik in Deba een krant kunnen vinden, bedenk ik me, maar ga niet terug. (Achteraf bleken ze ook daar niet in Engels, Duits of Nederlands te koop.)

“De wijzen in de oudheid die de stralende deugd wilden manifesteren, maakten eerst hun eigen hart in orde,” stelt Daxue in Grote Leer. Daarin schiet ik vaak tekort. Te weinig energie om
altijd goed te handelen. Zo valt er nog wat te verbeteren.

Hoog in de bergen wordt mijn buenas tardes zeer uitbundig begroet met een BT muy bueno. Zo kan je ook naar de dag kijken. Op de camping sla ik over de kop. Derailleur kapot. Ik word met de auto opgehaald. De fiets terug. Maar het slot vergeten. Er is een krant. Die lees ik pas een dag later. Douchen, boodschappen, koken, theezetten en vermoeidheid na een mooie tocht eten. Mijn energie op.

9 – Lekeitio: goede bedoelingen

Drie keer lees ik de afgelopen dagen dat de zin van het leven anderen helpen is. 'Zin' is een groot woord. Het maakt het leven leefbaar. Het staat op de achterpagina van het De Wandelaar citaat (zie 7); in De zwarte met het witte hart; en in Family Happiness van Tolstoi. Het lijkt me te kloppen. Stilzitten is geen optie. Hoe je een ander (of anderen) het beste of tenminste niet van de regen in de drup helpt, is dan wel de vraag. In een gebied waar de onafhankelijkheidsbeweging sterk is een vraag met lading.

Vandaag een dag met weinig. Boodschappen doen, wat zwemmen en naar het dorp lopen. Op de terugweg hou ik de anderen niet bij en besluit te stoppen met races en bochten in de weg af te snijden. Het maakt me chagrijnig. Ik herinner me het begin van lopend achterblijven. In 2008 kon ik mijn collega's niet meer bijhouden op weg naar de trein (nog geen kilometer). Als er een stijl paadje langs de rotsen naar zee komt, kan ik het niet laten.

“De gevaren die afkeer en schaamte opleveren, staan in veel opzichten recht tegenover de

waarden van de liberale maatschappij,” schreef Martha Nussbaum in Hiding from humanity (2004). Het kan bijna niet anders of Nussbaum is een humaniste. Een liberale maatschappij gebaseerd op het idee van menselijke waardigheid en op maatschappelijke verhoudingen die worden gekenmerkt door wederkerigheid en wederzijds respect, is wat ze voor zich ziet.

Je vraagt je af hoe zo iemand om zich heen kijkt en of ze ziet wat liberalisme werkelijk doet. Het wordt nog erger als ze het opneemt voor de stelling dat afwijkende opvattingen omtrent het uiteindelijk doel van het menselijk leven buiten het strafrecht moet blijven. Mooie woorden en goede bedoelingen naar vrijheid – niet alleen voor de baldadige jongeren, waarvoor ze het hier opneemt – om lage lonen te betalen, grondstoffen te kopen en de lucht te privatiseren. Weer geen krant. Wel Camping Gas.