Reflectie

COJO, de afkorting doet me denken aan een vriendelijk scheldwoord, dat een Nederlandse Buurman & Buurman zouden kunnen gebruiken. COJO staat echter voor constructieve journalistiek. Een vorm die zoekt naar de achterliggende context bij voorvallen en gebeurtenissen, zich afvraagt wat zou een oplossing kunnen zijn, probeert weg te blijven bij zurig nihilisme, oogkleppen af, radicaal kiezen voor het midden en wegblijven bij de conflicten aan de flanken en vanuit meerdere invalshoeken schrijven.

De Hogeschool Windesheim maakte er een forse folder over die ik tussen kerst en nieuwjaar heb gelezen. Ben bang dat ik bij de oude garde hoor die zich niet wil laten vangen in hippe concepten en veel van de punten al kent en zelf toepastte. Het ligt voor de hand alle kanten aan het woord te laten als dat kan. En toch je rapportage te maken als één kant weigert. Het ligt voor de hand te kijken naar alle kanten in een zaak. Of juist niet, omdat een kant meer belichting verdient. Het lijkt me zinnig oplossing(en) voor problemen mee te nemen. Als de gewenste 'positive emotions' gevonden worden in de heer, dan is dat mooi voor een artikel, maar niet voor een vaste insteek.

Mijn meest positieve professionele emotie voelde ik als anti-wapenhandelactivist in juli 1996 toen de Indonesische Mobiele Eenheid werd overdonderd door Indonesische activisten die de 17 jaar ervoor zich nauwelijks durfden te laten horen. OK toen die Brimob zich herpakt had en er geschoten werd, rende iedereen verstandig weer weg, ook ik die 'smorgens bij de pers stond en 's middags tussen de activisten. Er was een onderdrukker, er waren onderdrukten. Directe actie en organisatie waren een deel van de oplossing. Nog geen twee jaar later zoude dictator na 31 jaar zijn post moeten verlaten. Niet door naar het midden te zoeken, maar mét het midden naar een verbetering van de situatie. Door brede strijd dus. Door te kiezen. Als de journalistieke opleiding van Windesheim De Heer als oplossing mag noemen, dan schaam ik me er niet voor directe actie in de strijd te gooien, want soms zijn er ook gewoon maatschappelijke tegenstellingen waar tegenaan geschopt moet worden.

Met Henny Vrienten zit ik op de fiets Is dit alles? zingt hij mijn oudejaarsgevoel. Ik maak me nog druk. Ik voel nog mee. Maar ik heb geen enkele mogelijkheid zelf iets te ontwikkelen door een gebrek aan energie en gebrekkige organisatorische positie. Dat bijt me in de staart. Dat voldoet niet. Want misschien is dat nog het meest wat ontbreekt. Je kan wel schrijven. Je kan constructief schrijven, maar als het niet opgepikt wordt en je dus schrijft voor de papierbak een paar blokken verderop dan is het brood-op-de-plank en misschien een goed gevoel ik ontloop mijn verantwoordelijkheid niet, maar uiteindelijk moet een idee ook van handen en voeten voorzien worden. Zo niet dan legt het 't af tegen de niet ideologische ideologie van de Ruttes van deze wereld die zonder veel gedoe de boel organiseren alsof het normaal is. Ik pleit voor meer ACJO vanuit links, want rechts doet het al lang. O ja dat hoort ook niet bij COJO: denken in het oude onderscheid tussen links en rechts. Oogkleppen af zeggen ze dan alsof links geen oog zou hebben voor rechts.

No pictures

“No pictures,” wordt me toegeroepen als ik een foto maak van een militair die midden in Amsterdam op post staat.

“U staat er al op,” zeg ik vooral om duidelijk te maken dat de baardmans op de fiets ook Nederlands kan.

“Wilt u die foto dan verwijderen,” verzoekt hij.

“Nee dat ben ik niet van plan.” Ik zie hem denken en maak het hem gemakkelijk. “Als ik de foto ga publiceren dan blur ik uw hoofd, maar ik denk niet dat dit cameraatje in de schemer nog mooie foto's maakt.”

“Dus dat is de afspraak: u blurt bij publicatie.” Het blijkt inderdaad niet nodig.

Als we toch aan de praat zijn: “De foto maakte ik omdat ik overal militairen zie opduiken in het straatbeeld: voor het Parlement, hier. Volgens mij jaagt dat de angst juist aan. Ik ben er geen voorstander van.”

“Weet u wel in welke tijden we leven,” vraagt de niet onvriendelijke Kmar retorisch.

“Ja maar het werkt averechts en biedt schijnveiligheid,” antwoord ik. “Stel je voor ik kom met een touringcar  dit plein oprijden – ik noem maar wat – dan staat u daar toch voor Jan Doedel.”

“We hebben overal protocollen voor en we gaan weer aan het werk,” stelt zijn vrouwelijke collega, “de omgeving observeren. Goede dagen nog.”

“Werk ze,” zeg ik en trap verder.

Fiets- en vaarvakantie: Ouessant

Voor het slapen aan Ouessant voorbijvaren was het meest magische moment van het jaar.

---

Al vijf jaar lang maak ik een familiefotojaarboek. Daarin plaatjes van familiefeesten, vakantiekiekjes e.d. Foto's van gezinsleden plaats ik niet. Als ze op het internet willen dan mogen ze zichzelf daarop zetten. Maar er zijn pagina's die ik best op mijn fotoblog kan zetten.
 

Haarthout

Het is natter onder de bomen, dan onder de blote hemel. De wereld is dichtgetrokken met een waas van water dat langs takken naar beneden drupt.

In de verte razen een motorzaag een boom aan brandhout en de golven, die zeesterren het strand opspoelen.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Zijn hoed

Het was zijn hoed of mijn gemoed dat me op het verkeerde been zette. Geen militair, maar een man die nog wat onhandig aan een dans begint. 

Bewerkte foto van La Danse door Folkert de Jong (gepatineerd brons (2012)).

Pensioen en militairen

'Was ik maar met pensioen,' verzuchtte ik onlangs. Niet meer moeten presteren; het lijkt me heerlijk. Maar ik moet nog dertien jaar en een pensioen, betekent een paar tientjes naast een AOW'tje op mijn 67^e. Dat is niet erg, maar nog wel ver. Ik meen het wel als deze wens eruit floept.

Anderzijds weet ik dat ik niet alleen wil leven voor gezin, natuur, cultuur en lichamelijke beweging. Ik wil een klein beetje bijdragen aan politiek en maatschappelijk debat. Opgeklopte veiligheidskwesties en wapens ten koste van sociale uitgaven moeten aan de orde blijven komen en ik maak daar al jaren mijn werk van. Gelukkig kan ik nog doorploeteren.

wens

Harp

Veel is er al gezegd en geschreven over de bruggen van Santiago Calatrava in de Haarlemmermeer. Ze roesten en de kosten rijzen de pan uit. Maar toen ik er gisteren op af reed, zag ik een schoonheid van een piloon - 82 meter priemend de lucht in – met tuien die net voldoende belicht zijn.

Opklaringen

Het was even alsof ik mijn eigen foto zag bij het achtuurjournaal van 23 december. Het schuim stond er wat mooier op. Maar ook bebouwing links boven en vooral diezelfde mooie winter lucht. Opklaringen aan de kust noemde de weerman dat.

Laurentiuskerk, Weesp

Enige tijd geleden kwam ik langs de Laurentius kerk in Weesp. Ernaast stond een grote kraan die gebruikt werd om de halfvebrande torenspits af te breken. De laatste keer dat ik passeerde was de kerk al afgetopt met een noodverband.

Het laatste nieuws over de brand gaat vooral over de verdwenen windhaan. Het vermoeden is dat in de nacht twee mannen hem uit de gevallen puinhopen haalden en ontvreemden. De mal waarmee de haan in 2006 bij een restauratie is gegoten, bestaat nog.

De kerk is overigens geen kerk meer, maar wordt heringericht voor woningen, een bierbrouwerij en een yogastudio. De eigenaar Van Vliet, de Berlusconi van Weesp genoemd, wil de torenspits binnen een jaar weer terug. Het behoud van de toren was een van de redenen waarom hij in eerste instantie in dit project stapte, zegt hij tegen Het Parool.

Vierkante meter

Al weken rijd ik er langs, de oranjebruine paddenstoel in recreatiepark Spaarnwoude. Deze week stop ik en zie op dezelfde vierkante meter nog twee andere soorten. Het is de kortste dag van het jaar (een koude en natte bovendien). Blij toe.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Einde herfst

De herfst is vol kleur. Vol grijs. Nieuw leven ontstaat, onzichtbaar nog. De herfst is vol voedsel voor zoogdieren en vogels. De herfst is steeds langer. Toch eindigt hij nog steeds op 20 december, als het eigenlijk al winter is. Hoewel meteorologen zijn er al drie weken eerder vanaf.

De Stoel

Stukje bij beetje wordt De Stoel aan het IJ neergezet. Stukje bij beetje zal een wijk nog verder zijn karakter verliezen. Het oude kan niet bewaard worden: de wereld veranderd immers. Maar de oude bewoners moeten niet opzij gezet worden of met loze beloften het bos ingejaagd worden. De bouw blijf ik volgen.

Mobiele economie

Onze witgoed leverancier heeft het al een tijdje geleden opgegeven. Als ik er via Google Streetview heen wandel dan zijn de ramen van beide etalages dichtgeplakt, de naam Van Leek hangt nog wel aan de gevel. Het laatste wat we er kochten was een wasmachine. Na 6½ jaar kaduuk. We kochten bij de detailhandel vanwege de service, maar een winkel kan van de ene op de andere dag sluiten en verdwijnen blijkt (dat maakten we ook al bij de brillenman mee). Je bent een dief van eigen portemonnee als je niet bij een keten koopt. Dus wij nu ook.

Het ding wordt morgen gebracht. Niet weer een goedkope Koreaan, de LG (zelfde producent als mijn telefoon) die we bij Van Leek kochten, nee de spreekwoordelijke oerdegelijke Duitse makelij. Of is die degelijkheid ook maar een idee uit de vorige eeuw? Het wordt gebracht met een busje. Op de fiets is moeilijk. Al zou een bakfiets kunnen.

Over die bestelbusjes gaat het. Je ziet soms in een paar minuten zes verschillende merken. Ze bezorgen een nieuwe vuilnisbak, een doos kaarsen, een stofzuiger, noem maar op. De winkel is mobiel geworden, de kassa digitaal en alles lijkt makkelijker. Maar het wordt ook voller op straat. Gek genoeg valt dat pas op als een bestelbus van UPS je inhaalt op de smalle landweg naast het Muiderslot. Ook aan de Noordpolderweg bestelt men pakjes. Of het milieu er schoner van wordt en de winkelstraat gezelliger?

Wat water, lucht en licht

Ga jij maar

"Ga maar naar de Oostvaardersplassen," zei ze. Dat deed ik en fietste er langs naar Lelystad. Daarna nog verder getrapt langs het Markermeer; helemaal rond eigenlijk. Ook mooi.

Sierperen

De sierperenbomen in de straat zijn nog steeds niet kaal. Ze moeten opschieten over een week is de herfst afgelopen, begint de winter en gaan de dagen weer lengen.

Bladblazer

Rijd langs de plek waar gisteren journalisten en politie in de clinch lagen, omdat de rechten van eerstgenoemden door tweede groep onrechtmatig werden gehinderd. Er was explosief materiaal in de auto van een arrestatieteam ontploft. Als daar journalisten op afkomen dan doen ze hun werk goed. Hinder van de politie is onwenselijk.

Kan naar Schaap vangt Botje. Daar o.a. Zhini Özdil, de voormalig columnist die nu GroenLinks Tweede Kamerkandidaat is; van agenda zetter naar agendavolger. Want opvolgen wat de pers aandraagt is toch een belangrijk deel van dat werk op die km² in Den Haag. Jammer.

Lees dat je beter het TV-nieuws kan negeren, omdat dit niet veel meer dan vaag noties van een deel van de ontwikkelingen in de wereld geeft en je beter drie boeken over een onderwerp kan lezen (weet je meer over dat onderwerp dan overige 99% wereldbewoners).

Twitter over Jemen, omdat dit de VS en VK een groot onderwerp is en het Engels de dominante taal en je daarover dus makkelijker iets vindt. Misschien wat meer doen aan wapens naar Turkije.

Stap op de fiets in een straat vol troep waar de bladblazer weer blaast. Rijd door grijs weer, zonnige luchten en terug door nevels. Het strand ligt er sereen bij, de zee is kalm.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Spaarnwouderdijk

Voor wie niet beter weet is het een paadje tussen sportvelden door. Het is echter een stukje Spaarnwouderdijk dat vanaf de Seineweg stukloopt op het gebouwtje van AFC DWS. Het was een onderdeel van de Spaarndammerdijk, totdat het Westelijk havengebied werd aangelegd (zie oncirkeld stukje in kaartje). Veel valt er op het eerste gezicht niet over de dijk te vertellen.

In december 1932 werden er 16 schapen doodgebeten. Zo kwam de dijk voor 't eerst in de krant. Het was later de plek voor schoorsteenbranden, een aanranding, diefstallen en in de oorlog voor illegaal slachten en het ruilen van kazen voor schoenen. Er werd 'n dode uit het water gevist, een wielrijder verongelukte er en in 1985 vond de politie er postzakken van een treinoverval terug. Lammetjes kwamen er ter wereld. En nog zo wat.

Verder is de Spaarnwouderdijk geen toneel geweest voor wereldschokkend nieuws.

De stier en de was bij de Emminkhuizerberg

De foto is al weer een maand oud. Afgelopen vrijdag 9 december reed ik er weer langs. Er hing water in de lucht, de stier trok zich daar niets van aan, maar de was hing niet buiten daar bij de Emminkhuizerberg.

Die Fam Breedijk zit er al sinds 1926. Jacob Breedijk kwam uit Broek in Waterland en pachtte de boerderij voor ƒ 2.500 per jaar van ene Willemijntje Bruis. Haar vader erfde hem van de familie Taets van Amerongen.

Toverrijst

Bij het zien van de letters op de gevel, denk ik er onmidelijk Toverrijst achteraan. Verder gaat mijn kennis niet.

Lassie Toverrijst is de rijst waarmee de Koninklijke stoomrijstpellerij Mercurius de rijstmarkt vanaf het op de markt brengen in 1959 in Nederland veroverde. De naam Lassie werd gekozen, omdat het 't Keltische woord voor meisje was.

De fabriek aan de Zaan is sindsdien van hand-tot-hand gegaan: Douwe Egberts, Sara Lee corp. Op dit moment is Ebro Foods eigenaar. Ebro is wereldleider in rijstproducten is, in de pasta zit en bijpassende sausen verkoopt. Toveren met eten is gewoon geworden.

NIET AANRAKEN SVP

Nauw verweven is een tentoonstelling van textiele kunstvormen in Kranenburgh, de Culturele Buitenplaats in Bergen. 

Het gaat om de interpretatie en vervlechting van niet-westerse cultuur in Nederlandse kunst. 

 

De tentoonstelling is nog te zien tot 8 januari 2017.

Paal 34 van noord naar zuid (Egmond) en van zuid naar noord (Bergen)

NAP + 60 cm

Er komt nog één uitzending van als de dijken breken. Ik heb het eigenlijk wel gezien, maar de die laatste van zes kijk ik toch nog. Als fietser zie ik van Noord-Holland tot Zeeuws Vlaanderen overal kustverdedigingswerken. Dat moet ook wel, want die 60 cm is een voorzichtige schatting. Maar hoe zit dat eigenlijk in Vlaanderen. Daar vallen vooral de appartementen op.

Ook in Vlaanderen van Knokke tot De Panne wapent men zich tegen de gevolgen van de klimaatverandering door zandsuppletie, stormvloedkeringen, dijkverzwaring, overloopgebieden, muren, pieren en kaden. 

In het Masterplan kustveiligheid staat: “dat [dit plan] een afdoende afweer tegen de zee moet garanderen, minstens tot 2050 en rekening houdend met de klimaatsverandering en de stijgende zeespiegel.” In het plan wordt geen verwachte stijging gegeven. Er worden ook al verontrustende drastischer visies ontwikkelt (zie onder verder lezen).

Verder lezen: 
- Zeespiegelstijging: moeten we vrezen voor natte voeten?
- Hoe global warming de kaart van België zal hertekenen
- Wordt Belgische kust op termijn in tweeën gedeeld?
- "De Panne en Nieuwpoort opgeven om rest te redden van stijgendezeespiege"

In de stoofpot

De pan staat op een plaatje en op het kleinste gas en alles is gaar als ik terug kom.

“Mijnheer mag ik wat vragen?” Ze komt me op de fiets tegemoet, gewone jonge vrouw. Voor ik weet ben ik haar voorbij, maar keer om, en steek de smalle dijk over.

“Hoe kom ik bij Ruigoord?” Ik zie de benzinetanks in de verte. Daarnaast ligt het dorpje met kerk en tijdelijke niet alledaagse bewoners. Maar hoe kom je daar?

Beneden ligt een gemaal met een knooppuntenbord ervoor (en anwb-paddenstoel, maar dat wist ik op dat moment niet). Ik zeg haar daar heen te gaan en dat ik vermoedt dat Ruigoord wel op het bord zal staan. (Klopt, het is knooppunt 12: vandaar nrs. 13 en 89 en dan zie je kerkje aan de overkant van de weg).

Zelf fiets ik verder en vraag me af hoe je moet wegen wat te zwaar is, maar toch nodig voor een zinvol leven en dus ook in die stoofpot moet en wat niet. In December gaat de familie erin, heb ik lekker conventioneel besloten.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Nog nooit gezien

Dat ligt aan mij hoor. De wilde zwaan was vroeger slechts wintergast. Broeden deed hij op het candinavisch Schiereiland, het Kolaschiereiland, in Karelië en Finland (samen Fennoscandinavië) en andere delen van Rusland. Sinds 2005 broedt de vogel ook sporadisch in Nederland en werden hier enkele jongen groot.

De wilde zwaan is wat slanker dan de knobbelzwaan. Maar je moet wel opletten anders ga je er zo aan voorbij. Als je goed kijkt zie je dat zijn snavel heel anders is. Ik zie de zwanen vrijwel iedere winter wel een keer, maar opgroeiende exemplaren in jeugdkleed had ik nog nooit gezien.

Zie voor meer informatie:

vogelbescherming

Sovon VogelonderzoekNederland

Stoppen voor stuifballen

Aan de kant van de weg zie ik een troep miniscule witte paddenstoeltjes. Mijn moeder vroeg laatst of ik een foto van een wit exemplaar had voor een knutselwerk dat ze wilde maken, dus ik stopte en keerde om.

Dat stoppen had ik me eerder op de tocht al voorgenomen, nadat ik twee maal langs iets was gefietst wat een foto waard was (en waarvan ik nu alleen de man in de sloot nog kan herinneren).

Thuis zoek je zo'n paddenstoel dan op. Met trefwoord stuifzwam, kwam ik al snel op de gesteelde stuifbol (bolletje zou beter passen, schreef iemand op het internet). Volgens mijn paddenstoelen encyclopedie een zeldzaam exemplaar dat inderdaad in de duinen groeit.

Pony of paard

 Wanneer is een paard pony of een pony paard? Dat heeft simpelweg met de schoft hoogte te maken, alles kleiner dan 147½ cm is een pony, alles groter een paard, zo ontleen ik aan ponynet. Maar een fjordenpaard is kleiner en toch paard. Bovendien worden in bronnen verschillende schofthoogten gebruikt voor de beoordeling, 1,57 cm is gangbaarder. Verder staat volgens de pony liefhebbers de pony, met zijn kortere benen en grovere bouw dichter, bij het oerpaard.

In veel natuurgebieden in Nederland lopen de zogenaamde Exmoor ponies. Een pony uit het grote hoogveengebied in Devon en Somerset, waar ze al heel lang leven. Na de tweede wereldoorlog waren de Exmoors bijna uitgerust. Militairen gebruikten ze als oefendoel en stropers doden ze voor het vlees. Tegewoordig leven ze als kuddes halfwilde grote huisdieren, georganiseerd in de vrije natuur. Liefhebbers traceren het paard terug naar de ijstijd. Net als het przewalski paard is de Exmoor een wilde oerpony, aldus de Nederlandse wiki.

De engelse wiki schrijft fijntjes en met meer gevoel voor de functie van een encyclopedie:

“Exmoor fanciers claim the breed is directly descended from an isolated population of wild ancestors bred pure since the Ice Age, and thus more than 10,000 years old. Modern DNA research to date has not supported that traditionally held view of the origin of the Exmoor pony however, as existing studies indicate they share their maternally inherited mitochondrial DNA with various other horse breeds from across the world, and their paternally inherited Y-chromosome is identical to that of most other domesticated horses."

De romantiek moet hier een beetje plaats maken voor de wetenschap.

Ogen beter dan cameraatje

Het was pikke donker. Mijn ogen zagen meer dan mijn camera. Ik vond het prachtig; een onverlicht fietspad tussen twee sloten door met weilanden aan beide zijden en sterren in de lucht.

De foto maakte ik om het moment vast te leggen (er zijn vast mensen die vinden dat je dat niet moet doen - omdat het al in je hoofd zit bijvoorbeeld - ik doe het toch).

Hier wast:

Paal ZH 104,5 van zuid naar noord en van noord naar zuid

Niet ongezien

Deze paal staat aan een van de hoofdwegen Amsterdam in. Als een auto voorbijrijdt dan geeft hij aan of die auto wel of niet Amsterdam binnen de ring in mag als op 1 januari 2017 de nieuwe milieuregels van kracht worden. Die regel houdt kortweg in dat er geen toegang is voor diesel bestelauto's van voor 1 januari 2000 of die met grijs kenteken. Misschien had ik voor de foto op een NIET moeten wachten.

De paal geeft ook het kenteken weer. Je kan Amsterdam niet ongezien meer in. Eigenlijk wisten we dat al lang. Overal staan camera's. Maar hier wordt het wel heel beeldend gemaakt. Het is voor het goede doel: luchtvervuiling tegengaan. Toch bekruipt mij ook een gevoel, waarom kan ik niet meer gaan en staan zonder opgemerkt te worden. Via het internet kan ik zelfs vinden van wie die auto is en wat hij kost. Het voelt niet prettig als alles aan de grote paal wordt gehangen.