donderdag 21 december 2017

Onder dun doek





Daar woont iemand. Wat beschutting, 'n lichte tent, kastje voor de spulletjes, functioneel plastic en een fiets.

De man, niet veel jonger dan ik, staat snel naast me. “Is het niet koud,” is de eerste vraag die in me op komt. In het Nederlands? Engels dan “Isn't it cold?”

De tent is dun, “Maar het valt mee.” In welke taal het antwoord gegeven wordt, weet ik niet meer; een soort taal van van alles wat, creools in Europa zelf.

Maar de grootste zorg zit hem niet in de kou, maar in de blubber van de voortuin. Hij kan houtsnippers krijgen in Amsterdam-Noord, maar dat is ver fietsen met een kar en zo'n twintig keer op en neer komt al gauw op 350 km. Dat iemand het overweegt geeft de weerbaarheid aan, maar de twijfel of het haalbaar is de realiteitszin.

Als ik weer doorfiets bedankt hij me voor de aandacht. De dank was wederzijds.

Geen opmerkingen: