Oranje zeil

“Amalia wil je helpen?” zegt Alexia. Samen met haar zusje Ariane heeft ze een surprise gemaakt voor haar vader. 

“Kunnen jullie dat zelf niet, je bent al 10 en 12 jaar oud. Geen kleine kinderen meer,” zegt de oudste zus. Ze is het beu altijd klaar te moeten staan.

“We kunnen met echt niet alleen, samen bedoel ik,” drenst de kleinste, “je moet helpen.  We hebben een kaart gemaakt met een rood kruis erop waar papa's cadeau verstopt ligt. Daar hebben we er een klein huisje omheen gebouwd, maar nu willen we het met oranje zeil afwerken en dat lukt niet met zijn tweeën.”

“Oh goed dan. Ik kom wel,” zo is ze het snelst van het gezeur af weet ze.

“Je moet wel je fiets pakken. We gaan naar De Paauw. Schiet op!”

“Ja zeg niet zo ongeduldig.” Ze zijn niet te remmen die kleintjes.

Tussen de boompjes ziet ze het staan: een stenen huis met een schoorsteen. Echt groot. Vakwerk. Hebben ze dat echt zelf gedaan? Er naast ligt een berg oranje doek. “Dat moet erover,” zegt Ariane als ze Amalia verbaasd ziet kijken.

“Wat geven jullie eigenlijk,” vraagt de bijna 14 jarige kroonprinses.

“Er staat een mooi oud bed in dat we hebben gekregen van een oude vrouw. Voor als papa er genoeg van heeft of mama van hem. Hier geen telefoon, geen TV en PC, maar alleen een kraantje en vogeltjes om hem heen.”

“Wat slim van jullie. Precies wat hij nodig heeft. Maar hij is te oud en denkt te volwassen te zijn voor dit soort eerlijkheid.” Ze vraagt zich af of ze zelf nog wel de waarheid onder ogen wil zien. Koningin in dit land, is dat wat ze wil? Ze moet nu al de schijn ophouden. Piano en zang als het maar beschaafd is. Hockey, terwijl kickboksen … ach laat maar.

Voor ze het weet ligt het zeil erover. De arme Willem wordt met zijn Koninklijke bloed weer eens te kakken gezet. Daar is Sinterklaas toch voor? Ze zal er zelf geen last meer van hebben. De Amerikaanse kerstman zal het pleit voor die tijd winnen en die geeft alleen pakjes.