Deuren dicht

De zon schijnt, maar ik sta op met gesprekken over organisatie, strategie, en Nederlandse politiek. De deuren naar het balkon blijven dicht, want de oude kater heeft het koud. Vanmorgen las ik in het nieuws van eergisteren een boze Dennis de Jong, actief voor de SP in Brussel. Hij heeft gezien hoe zijn Brusselse werk van tien jaar is verdwenen. Niet als onverwachte donderslag. Het kwam al niet terug in de campagne. Niets over 't werk om de invloed van multinationals in Brussel terug te dringen. Om de invloed van vakbonden, milieugroepen en kleine bedrijven juist te vergroten. Om de EU transparanter en eerlijker te maken. "Het lijkt nu alsof wij hier altijd overal alleen maar kritiek op hadden, maar wij waren ook van het bouwen."  Zo was ook mijn indruk altijd geweest. Vanmorgen las ik ook een zinnige mening over hetzelfde van een andere SP'er die eerder 10 jaar in Brussel zat: "De SP wilde de kampioen worden onder de boze buitenstaanders, niet onder de radicale verbeteraars. Ze had geprobeerd een verrassende slag te slaan door met een wondermiddel PVV-kiezers en traditionele thuisblijvers naar zich toe te lokken. Zij zocht zoals altijd de massa, maar vond haar niet. Die blunder werd genadeloos afgestraft. Daarmee werd een partij die nuttiger werk te doen had, opgeofferd aan een roekeloos experiment in grootheidswaan." In een van de eerste e-mails die ik deze ochttend opende, las ik dat de maritieme lobby zich verzet tegen het uitfaseren per 2020 van financiering en overheidsregelingen ter ondersteuning van fossiele brandstofprojecten. Het gebruik van die brandstoffen zal immers tot 2040 toenemen, zo stelt de sector. Op welke planeet leven dit soort zakenlieden? Waar zien zijn die Planet B, die verder niemand ziet? Hier is sprake van nog ernstiger blindheid. Tussen alle e-mails zit er ook een die overwegend goed stemt (ook met een link naar de SP), een uitnodiging voor een bijeenkomst over het archief van Karel Koster. Karel tot zijn dood in 2015 een onderzoeker van politieke ontwikkelingen met nadruk op militaire kwesties. Zijn werk is nu samengevat op een site met een index naar zijn nagelaten archief. Kom er stukken op tegen over het laatste onderwerp waarover ik met hem discussieerde, de SM-3. Ik zou geen tweede weten binnen links waarmee dat zou kunnen zomaar aan een tafel in een mooie zonnige tuin. Daarna op naar het strand, waar ik de schepen met kolen en de tankers zie binnenlopen, met toeristen het ruime sop kiezen of in de verte voor anker wachtend op vracht. Op naar het strand waar geen gele St. Jacobschelpen liggen, maar zwaardschedes, kokkels en mossels en alive, alive, oh! Waar aalscholvers dobberen en wegvliegen bij een naderende zwemmer en kwallen verdrogen in het zand. Waar mensen genieten van de ruimte. Waar ik mijn rust probeer te pakken: na dagen die te druk waren; na nachten die te lawaaierig en pijnlijk waren. Hop de zee in en alles spoelt weg.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.