Afgelopen week zag ik een concert waarbij het door de
fysiek en de mimiek erop leek dat de drummer geen geluid zat temaken, maar iets tastbaars. Het was een concert waarbij de zangeres
zo vol passie was dat ik me afvroeg waar is die van jou? Zonder
passie lukt het immers niet.
Afgelopen week vertelde ik dat ik wel elke dag op de
fiets zou willen zitten. De benen op en neer en dan als vanzelf
elders komen. Al het andere lijkt als zwemmen in steeds dikker
wordende modder. Maar soms valt het mee, maar ook dat bedenk ik meestal in het zadel.
Hoewel de avond, als het niet meer hoeft, ook wel
gaat. Deze week de keuze tussen voetbal of vioolmuziek. Beide een
avondvullend programma. Champions League of Elisabeth Concours. Kies
maar. O nee, niet meer nodig, de muziek neem ik op. De voetbal kijk
ik enigszins vertraagd (kan ik de reclame doorspoelen). De eerste
halve finale won mijn favoriet. Hopelijk vanavond ook. De violistes
moet ik nog leren kennen.
Het is grijs en somber en ik kom niet weg. De
wasmachine in verschillende stappen zover proberen te krijgen dat hij
zijn water in de afvoer loost en niet op de vloer van de douche. Het
is gelukt. Ondanks de regen het trappen ook. Voor de wind gaat het
naar zee, met goesting terug naar huis.
Onderweg een paddenstoel groter dan een pannenkoek.
Wie goed kijkt ziet Europa. Misschien zelfs twee Europa's: één van
de fans en één van de tegenstanders. Een Ander Europa zie ik niet.
Was het er maar. Niet neoliberaal, maar sociaal. Niet gericht op
zichzelf, maar op de wereld van ons allen.
|        |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten