Er is geen tijd om moe te zijn. De molen draait door.
Tijdens Ajax-Tottenham stak plotsklaps een hoofdpijn op die het heeft
gehaald tot ver in de middag van vandaag. Ben bang dat hij er morgen
weer is en me dwingt niets te doen.
Maar wat deed ik nu helemaal op die dinsdag? Waar had
ik die koppijn aan verdiend? Ik zocht naar een citaat van een
marineofficier dat ik in het afgelopen jaar las en kon het niet meer
vinden. Het schrijven wilde daardoor niet vlotten. (Ruimde intussen
wel mijn bureau op.)
Daarna de stad in om korte broeken te kopen. Alleen
al het parkeren van mijn fiets was een kriem. Tussen alle mannenmode
voelde ik me bovendien verdwaald (tussen de vrouwenmode was dat
gevoel nog sterker geweest).
Ik las over de teloorgang van de NAVO en een ander
artikel over hoe Nederland zich de oorlog met Atjeh in liet rommelen
(hoewel dit woord geen recht doet aan het wetenschappelijke
analysekader dat de auteur gebruikte). Keek wat TV en zag hoe
Venezuela afstormt op, ja op wat? Kreeg de pijn in mijn lijf niet
naar de achtergrond gedwongen. En toen die voetbalwedstrijd en de
hoofdpijn.
 Op de fiets verdwijnt de pijn in mijn hoofd. De wereld is weer mooi. “Hoor de nachtegalen zingen,” zegt een vrouw op het bankje onderaan het duin. En inderdaad, wat een gefluit. Onderweg kijk ik naar rood. Rood is de kleur van vandaag, de kleur van socialisme, maar steeds meer hoort groen daar bij. Hoe zorg je ervoor dat klimaatproblemen betaald worden door hen die het meest vervuilen en niet gelijk over alle schouders wordt verdeeld. Vanmorgen tweette ik over de grootste lobbyisten in de Europese Unie, daarbij ons eigen SHELL als grootste Europese beïnvloeder van de Unie. Ik zag dat de luchtvaartindustrie buiten schot blijft. |        |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten