heen en weer. Een nachtje kamperen in de kou. Een vergeten
tandenborstel en leeslamp aangevuld in Bennekom. Geen buckles in
Wageningen om de inmiddels gebroken exemplaren te vervangen. (Gespen voor wat, vraag ik me ruim vijf jaar later af.)
Het was het weekend van de paddentrek. Een pad die voor mijn wielen langs het het pad over kroop (wat zijn die beesten onbeholpen). Tussen Rhenen en Elst waren er 5.400 overgezet; in een wereld vol auto's redden ze het niet zelfstandig. Het was het weekend van de nieuwe affiches voor de Europese verkiezingen, Laat Brussel niet de baas zijn, zegt de partij die meent te moeten reageren op het 'volksgevoel' en niet Wij moeten de baas in Brussel zijn, waarmee een niet-behoudzuchtig links perspectief geboden zou worden. Het is het weekend dat mijn fietspad in de Koninklijke achtertuin van Landgoed Pijnenburg nog net open was en op de terugweg met een ketting afgesloten. Het was het weekend dat ik een man tegen achten hoorde zeggen: “Wij zijn divers, maar laten we kijken wat ons bindt. We hebben een ding gemeen: we leven in een vrij land.” Het was het weekend dat iemand zei, “maar we laten hen die ook van die vrijheid willen genieten creperen in de Sahara en op de stranden van de Middellandse Zee; we hebben niets geleerd.” Het was het weekend dat mijn slaapzak en thermo ondergoed me maar net warm genoeg hielden om te slapen. Het was het weekend van familie, sprengen, zon, wolken en buien. |         |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten