Zinderend

In Amsterdam mis ik net de pont over 't IJ, omdat ik de vergeten portemonnee nog moest gaan halen. Daardoor mis ik vervolgens de bus over de Afsluitdijk en moet ruim een ½ uur wachten. De volgende belandt in een file en doet 1 ½ uur over de nog geen 30 km. (Op de terugweg hoor ik dat twee vrachtwagens op elkaar waren gebotst.) In Holwerd moet ik een boot later nemen, die ook weer een ½ uur vertraging heeft. Terug naar huis is het heet. Ik haal mijn boot. Weer die mooie kronkelvaart tussen de zandplaten van het wad door. De helft van mijn tocht buitendijks richting Harlingen. Deze schoonheid laat ik niet meer zo ongefilterd doordringen, merk ik. Dergelijke zinderende schoonheid en verukkings sensatie valt toch niet te delen. Ik haal mijn bus. Steen wordt op de dijk gestort. Zware vrachtwagens rijden af en aan. Op het water liggen schuiten voor het werk. Tussendoor was het fietsen langs het wad, bos en duin van Ameland: bij Hollum een verzameling buizerds die hoog in lucht om elkaar heen cirkelden; jonge hongerige meeuwen langs het pad (en exemplaren die al dood waren); uitvalsbasis een mooie rustige camping waar opladen en douchen op zonne-energie gebeurde en verder alleen elektra voor verlichting van het douche- en schuilgebouwtje. Bij het opbreken woonden er drie rugstreeppadden onder de trekkerstent.  Het waren een heen- en terugreis zonder tegenwind.