Vrijdag voor het eerst weer eens een ander rondje gefietst. Het
leven krijgt langzaam weer meer vorm. Maar of het zo slim was met die
hevige wind en veel regen mijn jaarlijkse rondje Marker- en IJsselmeer
te fietsen?Behalve dat ik dacht dat de laatste bus over de voor fietsers afgesloten dijk om 16.30 zou gaan (en ik me dus tegen de wind in nodeloos het ongans trapte om hem te halen, terwijl ik op een print met de winterdinestregeling had gekeken) was het vaak genoeg droog om het leuk te houden.
Die busdienst is erg goed verzorgd. De buschauffeuse gaf bovendien tekst en uitleg bij de veranderingen aan de dijk: nieuwe gemalen, fietspad, getijdestroomcentrale, bruggen en fabriek om betonblokken te maken.
Door het weer en de haast, maar een foto dit keer. Wel heb ik een collage met mijn coronarondje van de afgelopen 10 weken.
Wat
als je een CD van De Kift bestelt? Dan komt er niet een kartonnen
envelopje in je bus, nee dan komt er een paketbezorgdienst aan je deur,
met een waar kunstproduct, dat op je bureau ligt als je terug komt van je rondje:teksten met bronvermelding in kleur; eigen tekeningen; knipsels (uit oude tijdschriften, wat elk exemplaar uniek maakt); vertalingen; en een overzicht van werk van de Kift dat nog te koop is (een vorm van stijlvolle verkooptactiek).
Paha Vaani van Marko Haavisto & Poutahaukat is bewerkt tot Engelenkoor. Zowel de Finse als Nederlandstalige tekst zitten in de ordner (en natuurlijk de Engelse vertaling). Ik las ergens dat iemand vond dat de kift versie niet kon tippen aan het origineel. Wat mij betreft is het net andersom.
2 opmerkingen:
Ik begin er (voor mezelf) achter te komen dat een tekst net zo goed (of soms nog beter) overkomt zonder als met plaatjes. Een goed evenwicht is in bloggersland een interessant topic.
Je bent één van de weinigen die ik ken die op zich geen foto's nodig zou hebben, maar je gebruikt ze. Wel goed gedoseerd.
Ik heb de muziek al eerder op je aanraden beluisterd. Ja, goed wel. Maar de "hoes" is schitterend zeg!
Of ik zou blijven schrijven zonder foto's, vraag ik me af. Misschien zou ik dan anders schrijven.
Die foto van de Nederlandsche Omroepzendermaatschappij heeft met de tekst weinig te maken. Die staat er als een verloren getuige van een fietstocht bij. De letters doen aan voor de oorlog denken, maar in Romeinse cijfers staat er 1966, een jaar later werd de mast in gebruik genomen. En niet zo lang geleden werd hij van zijn functie ontheven.
Zou ik dan iets rond het leven van die mast schrijven, er leven inbrengen? Hoe hij uit beton werd opgetrokken steeds met nieuwe technologie uitgerust met zicht op het IJsselmeer dat steeds minder van de vissers werd (die visten het immers leeg) en steeds meer van de pleziervaart. Hoe in de verte de Afsluitdijk steeds drukker werd en het ook niet kon helpen dat af-en-toe een storm het water over de dijk zweepte, maar nooit zo erg als in 1953. Hij kende ook de verhalen van de kerst van 1717, maar toen was zijn standplaats zelf nog aan de golven. De afbraak plannen zullen wel snel uit de kast komen.
Een reactie posten