Adaptatie

Zondag nam ik A perfect planet op, ingesproken door David Attenborough. De aflevering ging over het weer en hoe dit door zijn regelmaat levenspatronen van krabben, kikkers, vogels, vleermuizen en nog zo wat mogelijk maakt. Prachtige beelden en als een strand in de Amazone bezaaid ligt met dode jonge schildpadden kan je nog denken dat gebeurde vroeger ook, iedere twintig jaar, en nu iedere vijf jaar, maar als dramatisch de wand van de Zambesi – die vol gangen zit waarin bijeneters nestelen – , door de extreme droogte met geraas naar beneden stort dan griezel ik. Meer dan over het extreme weer zelf. A perfect planet gaat over meer en dieper bijtende klimaatellende dan de verhoging van de Markermeerdijk tussen Amsterdam en Hoorn, waarover ik kort daarvoor las. Ook niet goed, maar een kleinigheid bij wat ons te wachten staat. Op dezelfde dag wordt ik gewezen op het verkiezingprogramma van JA21. “In plaats van het terugdringen van de uitstoot van CO2 wordt het doel omgaan met veranderingen die we niet betekenisvol kunnen tegenhouden (zelfs niet met een paar nullen achter de komma), in plaats van er vruchteloos strijd tegen te voeren.” De afvalligen van FVD willen Klimaatadaptatie zonder zonne-energie en windmolens. Zouden Annabel en Joost ooit naar zo'n film kijken en dat een beetje tot zich door laten dringen? Dat het probleem groter is dan hun ego's, dat aanpassen aan extremen niet altijd gaat. *** De telefoon gaat. Er is een radiodebat over wapenhandel vertelt mijn naamgenoot. Eigenlijk hoor ik niets nieuws van good old Frank. Een tweet de deur uit en daar ga ik weer. Net over de helft van mijn fietstocht naar het strand en daar is weer dat fraaie kerkje van Spaarnwoude. Het ligt op een restje duinrand, daar waar zo'n 5.000 jaar geleden de zee nog was. Nu moet ik nog 12 kilometer met harde wind in de zij voordat ik de opgezweepte golven zie. *** Een oude LP bestellen via bol. Het was geen pretje. Voortaan gewoon Discogs, daar is alles te vinden en daar heb ik nog nooit zo lang hoeven wachten. Zeven mails en een paar 'gesprekken' met de Bol bot verder heb ik We Insist een plaat over de strijd voor vrijheid van zwarten in de VS. Black Lives Matter opgenomen in 1960 met een excellerende Abbey Lincoln. Luister alles of een deel. Van de hoes: TRIPTYCH: PRAYER, PROTEST, PEACE was originally conceived by Roach as a ballet, and has been performed by him with the Ruth Walton Dancers. The choreography by Roach and Walton is largely improvisatory within a general framework. The demands this piece makes on a singer are fierce and exhausting. PRAYER is the cry of an oppressed people, any and all oppressed peoples of whatever color or combinations of colors. PROTEST is a final, uncontrollable unleashing of rage and anger that have been compressed in fear for so long that the only catharsis can be the extremely painful tearing out of all the accumulated fury and hurt and blinding bitterness. It is all forms of protest, certainly including violence. PEACE, as Max explained to Abbey before the take, "is the feeling of relaxed exhaustion after you've done everything you can to assert yourself. You can rest now because you've worked to be free. It's a realistic feeling of peacefulness. You know what you've been through." Worth noting Is how aptly Max complements Abbey in the three sections.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.