Mad World

Het lijkt wel lente. In de bomen zingt de roodborst, de merel en zelfs de lijster. De dag begon al met een tochtje door 14 oude vakantieblogs. Maar in de verte grommen ook nu de granaten. De oorlog duurt al bijna een jaar. De oorlog is groter dan Europa en heeft wereldwijd invloed. Landen als Brazilië, Zuid-Afrika, India en China blijven liever neutraal (samen goed voor 3 miljard inwoners), nog los van alle kleinere landen die om welke reden afstand nemen van de aanpak binnen de Navo (en zelfs daar staan niet alle neuzen in dezelfde richting). De Westerse koers is in de wereld dus niet onbetwist. Even moet ik denken aan onze Indië veteranen die in opdracht van de Nederlandse regering een foute oorlog vochten. Het heeft ze diep geraakt. Zo moet dat ook met de Russische soldaten gaan, als ze het overleven (maar hoewel minder gebruikt als kanonnenvlees moet je die zorg ook voor de andere kant uitspreken). Wie reken je dat aan? Voor mij is een antwoord op die vraag: Poetin en zijn agressieve kliek en zij die daar garen bij spinnen. Voor sommigen zijn alle Russen fout, hoewel zelfs generaal b.d. David Petraeus vaststelt dat Poetin zijn mobilisatie vanwege verwachte weerstand in de samenleving moet beperken. De vogels zingen nog steeds en ik zing Mad World: All around me are familiar faces Worn out places, worn out faces Bright and early for the daily races Going nowhere, going nowhere Their tears are filling up their glasses No expression, no expression Hide my head, I wanna drown my sorrow No tomorrow, no tomorrow Het is het lied met het intro van klavier klanken en de mooie melodie. Onder aan het duin is het stil.