We fietsen
een rondje en gaan naar het strand. Het is minder druk op maandag. De
rode vlag wappert. Zou ik daarom de hele tijd Billie
Bragg liedjes horen?
In de
krant gaat de anti-Corbyn campagne gewoon door. Vorig jaar las ik
tijdens de vakantie mijn
eerste aflevering van de feuilleton over de duivelse socialist.
Hij zit er nog steeds. Maar men heeft er blijkbaar het verder
afkalven van de partij voor over om hem te laten vallen.
Joris
Luyendijk heeft een column in The Guardian waar hij het afbranden van
het Verenigd Koninkrijk voorstelt vanwege de Brexit. Wie daar
uiteindelijk het slachtoffer van worden wordt niet besproken in zijn
zeker 2.000 woorden tellende bijdrage. Het deert hem niet? Het zal in ieder geval
nog meer steun voor de 'afbraak' politiek creëren.Luyendijk doet aan schadenfreudepolitiek. Zijn droom, onze droom, ligt aan barrels. Het is de keuze van die zelfde EU als plaveier van de neoliberale weg die zich nu wreekt. (Die reactie op die ideologie is niet alleen in Europa te zien.) De succesjournalist roept echter uit rancune hel en verdoemenis over het klootjes volk af als straf tegen de Engelse politieke elite. Ik zit me in het vakantiehuisje kwaad te maken. Maar als je denkt dat ik overdrijf, lees dan Unleash Project Pain zelf maar. De 1% weet de uitweg wel te vinden. De komende problemen bij de veerboot door strenge douane controle valt er door in het niet.
Op het
strand spelen kinderen; in de golven staan volwassenen; de rode vlag
wappert; en het leven gaat door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten