Mijn derailleur duwt de ketting niet meer op het kleine blad. Op de klif bij Folkesstone richting Dover zet ik hem handmatig over. De hele boel loopt vast. Anders zou ik met gemak zelfs een boot eerder hebben gehaald. De vrees van de vorige dag was voor niets.
“Wie is de Bulgaarse vrachtwagen chauffeur Zus of Zo?” Bijna briesend stapt een met van alles behangen politieagent het veerbootkantoor binnen. Hij is meteen de baas. Een wat bolle chauffeur kijkt verschrikt op.
“Je staat in de weg en verspert het verkeer. Een VEILIGHEIDS ISSUE,” gaat de dienaar der wet met veel bombarie verder. Zo ziet overdreven macht er uit. De chauffeur druipt als een geslagen hond af. Ik zie hem terugkomen als ik al ingecheckt ben. (Dat gaat veel onhandiger dan aan de Franse kant.)
Na Mark Haddon wordt het net als vorig jaar weer Tolstoj. Ik begin met de dood van de stervende jurist Ivan Iljitsj. Hij worstelt met zijn omgeving, vrouw, verleden, vrienden en conventies. Dan bijna aan het eind komt er plots een Tolstojaanse preek: Hij had niet gedaan wat nodig en hem soms ingevallen was, maar zich aangepast. Foei.Het geeft het verhaal een geforceerde moraal, terwijl het eerst veel vrijer tussen de mensen en hun relaties bewoog. Niet zonder kritiek op sociale en maatschappelijke verhoudingen, maar veel terloopser. Overigens verbaas ik me over de nog steeds actuele observaties van die verhoudingen. Het had – naast de colour locale – bijna hier en nu geschreven kunnen zijn.
Op de camping moet ik mijn ID afgeven. Volgens mij mag dat niet. “De houder is verplicht het document zorgvuldig te bewaren.” De ANWB kent het probleem en probeert eerst in Nederland, later breder, een verbod op het innemen te krijgen. Maar nu is de keuze verder fietsen of afgeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten