Klein leven

 Het leven om de foto's heen is te klein aan het worden om er nog leuke tekstjes aan te wijden. Beter kan ik verwerken wat ik lees. Zoals gisteren deze zin: “Unlike the United States, which has all but enshrined as dogma a no-first-use nuclear doctrine, Russia has never rejected the possibility.” Met andere woorden Rusland stelt wel als eerste kernwapens te kunnen gebruiken en de Verenigde Staten niet. De schrijver is Bruce B. Stubbs, hoofd marine operaties van de VS marine. Niet de eerste de beste. Toch dacht ik anders te weten.

Rusland heeft inderdaad een politiek die uitgaat van een nucleair antwoord bij een grote conventionele aanval, zie regel 27 van de militaire doctrine van de Russische federatie. De NAVO 2012 Deterrence and Defence Posture Review geeft geen no-first-use verklaring. De Nederlandse regering doet geen concrete toezeggingen dit te veranderen, maar hult zich achter algemeenheden en staand beleid. De Verenigde Staten gaan op pagina ix van de Nuclear Posture Review uit van een recht op first use. Dus hoe Stubbs er nu bij komt.

Als ik dit schrijf zwaai ik weer naar de andere kant. Waarom zou ik niet een klein stukje kunnen schrijven over de relatie van die twee mensen op de schommel. Hoe ze net geland zijn op Schiphol. Hun koffers hebben ze gedropt in het Sir Adam Hotel met uitzicht op het IJ. Hoe de kinderen bij opa en oma achter zijn gelaten. Hoe ze tijdens deze city trip willen praten over samen verder te gaan, óf niet. Hoe ze zoeken naar spanning en schommelen op het dak van Overhoeks.

Even later denk ik waarom doe ik dit eigenlijk? Dit schrijven. Iedere dag een foto willen plaatsen. Het is dwangmatig. Je leeft niet meer met zo'n niemendalletje als teken van leven. Maar niets doen is geen optie. Rommelen als afleiding heb ik nodig. Maar zoeken naar first use documenten is meer dan afleiding en het schrijven van een pagina over een imaginair paar uit Bristol ook. Beide combineren in één samenhangend verhaal, zou zelfs een forse inspanning zijn.