Dag 8 Grossensiel – Kostverloren: Griesmeel

Bij zonnig weer kan de kreukelroos zo lekker ruiken.

Eindelijk een bankje: uitzicht op een glooiende weide, alsof er weinig veranderd is; daarachter windmolens, maar die vallen – ik scheef er al eerder over – vooral op als ze er niet zijn. Achter me raast het verkeer, personenauto's en vrachtwagens in soorten en maten.

Aan de kant staat een moeder met een behelmde kleuter op een fietsje te wachten totdat ze over kan steken. “Wanneer zou ik haar alleen naar school kunnen laten gaan,” vraagt ze zich

vermoedelijk regelmatig en met recht af. Als het zover is houdt ze haar hart nog maanden vast, maar dat verdwijnt om door een voorval

hier-of-daar weer de kop op te steken.

We zijn uit ons jasje gegroeid. Maar ik kijk naar het glooiende veld en eet een bakje met griesmeel en een broodje. De vluchtelingen blijven voor mij tijdens deze tocht grotendeels verborgen. Een enkeling. Ik passeer een actieve zwerver met twee herdershonden in een bushokje.

Vorig jaar mistte ik de brug over de Severn in Wales. Nu kwam ik te zuidelijk uit voor het

pontje tussen Petkum en Ditzum (je zou er een Bommel van kunnen maken). Slordige planning opweg naar mijn laatste overnachting.

Het wordt de achtste: een in een bed, twee strandcampings (aan het waddenslijk) met veel naar lawaai tot diep in de nacht, twee gewone goede campings, drie waar ik het echt naar mijn zin had: de eerste op Borkum, als topper die in Hodorf en nu in Kostverloren (eenvoudig maar prima), aan de LF10.

Dag 1 Trein – Borkum: Zeeman

Dag 2 Borkum – Norddeich: Trekkers

Dag 3 Norddeich – Dangast: Alles er op en er aan

Dag 4 Dangast – Bremen: Pompstation

Dag 5 Bremen – Hodorf: Vijver

Dag 6 Hodorf – Hochdonn: Gondel

Dag 7 Hochdonn – Grossensiel: Er zit niets anders op

Dag 9 Kostverloren – thuis: Rijks Hoogere Burgerschool