Mannelijke tepels

De vrouw als moeder is het thema van de boekenweek. In die week kan ik geen liedje plaatsen op Facebook gekoppeld aan een hoes met daarop een blote vrouw, want zo'n “bericht is in strijd met onze richtlijnen voor de community met betrekking tot naaktbeelden of seksuele activiteit. (…) We beschikken over richtlijnen omdat bepaalde doelgroepen gevoelig zijn voor verschillende dingen als het gaat om naaktbeelden.” Geen “genitaliën” en “vrouwelijke tepels (behalve in de context van borstvoeding, momenten na een geboorte, gezondheid en protestacties).” Het is uit de VS overgewaaide preutsheid die ons door de strot wordt geduwd. Voor de volledigheid toch ook nog een herkeuring bij het Facebook controle team aangevraagd. Niet dat het liedje zelf zo hemels is, maar als ik mopper op de mafketels uit Silicon Valley laat ik dan het hele pad afleggen. (De keuring zou het eerdere oordeel van Facebook bevestigen.) Maar waarom doe ik er eigenlijk aan mee? Iemand noemde de wereld een puriteins bordeel. Beide niet mijn cup of tea. Maar bleef het maar bij deze paradox. Maar goed gisteren zag ik Radna Fabias bij Winteruur (link naar podcast). Ik kijk ze allemaal, de Winteruren bedoel ik. Ze zijn het waard, alleen al door de Masereel achtige animatie aan het begin. Ze had fragment uit een een boek vol vragen meegenomen: De vragende vorm van Padgett Powell. Meningen zijn er al voldoende, zei ze. En ook, een stelling wordt interessanter als er een vraagteken achter staat. Fabias is van de zinnen: “Ik zou het wel verfrissend vinden als ‘de vrouw’ niet meteen met ‘de moeder’ geassocieerd zou worden. Ik krijg daar nogal de kriebels van.” Tussen Spaarndam en Spaarnwoude hoor ik het grutto, grutto klinken. Her-en-der zie ik citroenvlinders vliegen. Ik red een muis van een buizerd en zie de vingerhelmbloem uitbundig bloeien op een stukje waar ik vorig jaar in mei langs ben gaan rijden. Toen zaten ze al weer onder de grond. Nu is het een verrassing. Maar ook vraag ik me af of ik niet wat politiek inhoudelijks zou moeten schrijven in dit stukje. Over de laatste kinderen die zijn gedood in Jemen. Of over de druk van Marcon en May op Merkel om het wapenembargo tegen Saoedi-Arabië af te zwakken. Ach waarom zou ik hierover schrijven. De zon scheen, de golven rolden en een man met bètablokkers en een elektrische fiets maakte een praatje. Wat foto's en wat woorden. Meer niet.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.