woensdag 30 oktober 2019

Adrenaline


Je moet eenduidiger schrijven, vermaan ik mezelf. Te vaak meander ik naar het punt dat ik wil maken. Lezers blijven steken in een bocht en komen niet aan mijn standpunt toe en ik word niet gesnapt (hoewel dat ook met de vluchtige instelling van de al dan niet overvraagde lezer kan liggen). Onbegrepen kan de bedoeling niet zijn. Maar te direct vind ik onplezierig. Anderzijds liggen taal en verwarring al snel in elkaars verlengde.

***

Deze week keek ik naar een gewelddadige film, Kraftidioten. Alles is wit van de sneeuw; prachtige beelden. De film ging over een sneeuwruimer wiens zoon vermoord werd door een drugsbende. Hij besloot hem te wreken. Eén voor één gingen ze. Er kroop een fijn adrenalinebeestje in mijn lijf, dat zal wel de lol zijn van het kijken (weinig ervaring mee, want ik pas meestal voor de Tarantino's van deze wereld). Maar voor de opname van deze film zat nog de aftiteling van de voorgaande, Roberto le canari. Ik had het er twee weken geleden over i.v.m. muziek die ik toen niet meer kon vinden. Nu wel. Het was Je crois entendre encore en komt uit de Parelvissers van Georges Bizet en is inderdaad tranen trekkend.




***

Het is wintertijd. Je moet weer op tijd weg om voor het donker thuis te zijn. Maar dat was een zorg zonder veel betekenis, naast dat bij het strand bleek dat ik mijn portemonnee kwijt was. Zelfde weg terug. De plekken van de heenweg herkende ik van een gedachte of een ding, nu zagen ze er anders uit: minder. Daar waar ik door het gras hobbelde nog even wat beter gekeken. Niets gevonden.














 P.S. en dan komt er een telefoontje. "Bent U uw portemonnee verloren?" Ik kan hem ophalen. Net alle pasjes geblokkeerd. Maar ik heb de vertrouwde beurs met ID, pasfoto's, natuurterreinenkampeerkaart e.d. weer terug. Het geld was er helaas uit (maar goed dat is een kleinigheid.
















Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

2 opmerkingen:

Ron Roelandt zei

Ik weet niet, ik vind een blog dat meandert juist heel aangenaam.
Mooie muziek.

martin zei

Ik merkte een paar keer dat iemand niet mee was bij wat ik schreef en ik weet dat ik de neiging heb om bochten groter te maken dan nodig en vaak ook zo kort als (net niet) kan. Ach schrijven is altijd compromissen emt jezelf sluiten: dit niet, dat wel, zo en niet zus, korter of langer.