een dier

De grote stinkzwam van twee weken terug lag er afgelopen week zielig en los bij als het niet zo flauw was zou ik zeggen als een piemel na de daad. De Blauwe Zeedistel van vorige week was afgelopen lente helemaal onder een dikke laag opgehoogd pad verstopt. Het duurde lang, maar hij kwam toch weer boven en is veel later dan zijn soortgenoten, een eindje verderop, gaan bloeien. Nu bloeit hij nog steeds, maar van de stinkzwam geen zichtbaar spoor meer. Door zo'n regelmatige tocht zie je die veranderingen. Eergisteren prikten de tranen in mijn ogen, door Noord-Syrië, muziek van Bizet bij de korte film 'Roberto le canari', de stem van Edith Piaf en gisteren alweer bij het het zoeken naar een foto voor een blog. Wat is er toch met me, vroeg ik me af. Niet dat er geen reden zou zijn om te janken, maar dat betekent niet ik dat daarom ook automatisch zou doen. De muziek bij de korte film, de muziek op de achtergrond bij het zoeken naar de foto, sowieso de muziek, trekt ergens de tranen uit de buisjes en zet daarmee de opgeroepen emotie kracht bij, tenminste dat vermoed ik. De schoonheid van de menselijke stem - die alle ellendigheid lijkt te overstijgen - is zo ontroerend dat het tranentrekkend is. De wind kwam uit het zuiden. Hij was matig en warm en voerde op de heenweg weinig nattigheid mijn kant op. De gevallen bladeren verdwenen achter de twee soepel rollende wielen. In zee loop ik tegen een dier aan. Wat het was? Geen idee. De golven zijn pas groot een eindje van het strand. Als ik er heen zwem, omdat ik weet dat het daar weer ondiep is, blijken ze zo sterk dat ik niet kan zien wat ze in hun buik verborgen houden en ik keer terug.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.