Inpakpapier

Deze woensdagstukjes probeer ik altijd met iets moois te beginnen, daarna komt een opinie en als afsluiting iets van mijn strandfietstocht. Bij het schrijven hoor ik muziek. Muziek kan rauw zijn en nare boodschappen bevatten, maar door de stilering is het behapbaar: je krijgt mooi kadopapier om vuiligheid, of een vies papiertje om een prachtig pakje, dat hangt van je stemming af. Met verf op doek gebeurt dat ook, mooie kleuren maken soms ellendige beelden. Zou het ook met woorden kunnen? Nu eerst wat muziek. Niet iedereen zal het hier onderstaande mooi vinden, over smaak valt immers te twisten. Ik geniet er van. Doe je dat niet, trek je dan op aan de titel. Het is vreemd maar bij racisme denk ik al gauw aan de houding richting Turken en Marokkanen en sinds enkele jaren weer naar Surinamers en Antillianen. Maar opeens bleek dat denken te beperkt. Opeens was een Koreaan het slachtoffer van de man met snor die het voetbalkijken onaangenaam maakt. Het ging over Son Heung-min “die Japanner of Chinees.” Bij een correctie van deze nationaliteit, “het blijft een asielzoeker.” Een asielzoeker met een salaris van £ 4 miljoen per jaar en uit een land dat zes plaatsen boven Nederland staat als het gaat om het BBP. De woorden van het orakel uit Grolloo zijn niet grappig, ze zijn dom, onbetamelijk en racistisch. Het stuk onfatsoen ziet dergelijke kwalificaties als erepenningen en ook over humor valt te twisten. Blijkbaar trekt hij voldoende kijkers om reclame te verkopen en mag hij blijven. O ja, ik zoek deze vuiligheid niet op; ik spoel zoveel mogelijk 'analyse' door als Johan Derksen aan tafel zit, maar soms is die doorspoelruimte op en kijk ik toch even. Gisteren ging ik er naar door naar bed. Voortaan het geluid maar af. Het racisme dringt zich op, ook als je probeert te vermijden. Opzoeken of er meer commentaar is op zijn uitspraken doe ik niet. Ik hoop het wel. O ja, zaterdag kan je over racisme confereren (gratis, wel opgeven). Smeerbuis snorharen hangen over de lip van de tong rollen vette woorden woorden van deskundigheid ze druipen via de buis naar binnen gaan over de blues en Stones   over mens en gender over man en bal:   “ze kunnen er niets van   de stakkers” gemene woorden worden uitgesmeerd   over voetbalminnend volk Met het verzoek de zee te groeten vertrek ik tegen de wind in naar het strand. De golven grommen terug. Ik kijk of ik de Regina Maris zie met Anuna De Wever en Adélaïde Charlieraan boord. Ik hoop voor hen dat ze op iets rustiger weer kunnen wachten anders wordt het meteen vissen voeren met die deining.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.