Tepelhoorn
De
vleeseter verorbert tweekleppige schaaldieren, zoals nonnetjes, andere
soorten tepelhoorns, zaagjes, strandschelpen en nog veel andere soorten
weekdieren. Ze voelen zich zelfs niet te goed voor kannibalisme.
Het gaat er grof aan toe. Als een tepelhoren in het zand een prooi gevonden heeft dan wordt die
prooi volledig met het onderlijf (de voet) van de slak omvat. Vervolgens wordt met met de rasptong (de radula, bedekt
met duizenden tandjes) die heen en weer draaiende bewegingen maakt een gaatje in de schelp van hun slachtoffer geboord. Chemische stoffen zoals zuren komen er niet aan te pas. Snel gaat het niet, maar daar
staan slakken ook om bekend, maar gestaag gaat het wel. De
boorsnelheid is 0.1 mm per 4 uur. Als het gat af is dan
begint de slak zijn slachtoffer op te eten. Dit kan tot 60 uur duren. Dat is pas uitgebreid dineren.
Dit afschuwelijke verhaal
las ik vorige week en daarom wilde ik vandaag zo'n moooie schelp op
de foto. Achter schone schijn kan bruutheid verborgen zitten.
4 opmerkingen:
Het enige voordeel van zo'n traag roofdier is dat je er voor weg kunt rennen.
En dan komt Jacques Cousteau langs en die maakt een film van rennende nonnejtes in 't roze.
Lijkt me best spectaculair...;o)
Dat is weer eens wat anders dan een zee-engel die onverwacht toeslaat.
Een reactie posten