Geen huizen, maar wapens

Bij een bezoek van de Inspecteur-Gene-
raal van de Krijgsmacht, oktober 2024.

---

De pont bij Hempont had woensdag in de mist een aanvaring met een binnenvaartschip. De dag erop is er een vervangend exemplaar naar de overkant. Om er te komen, maak ik een tocht door de haven vol van fossiele brandstof (benzine en kolen), wel via een forse opbreking. De pont vaart naar het complex dat ooit Eurometaal was en daarvoor de Artillerie-Inrichtingen en dat onder andere de granaten “tegen harde en zachte doelen” ontwierp en produceerde waarmee het Turkse leger in de bergen koerden bevocht.

Als ik op ht plontplein kom, ligt de pont een paar meter van de kade. De boom is dicht en de klep omhoog. De varende oeververbinding moet eerst wachten tot de Zr. Ms. Groningen (zijn bakboord naambordje is verwijderd; de andere kant misschien ook wel, maar het P-843 is wel te lezen) langs is gevaren. Vermoedelijk komt het schip van de Damen werf in Amsterdam Noord. (Je weet wel die civiel/militaire werf die geen plaats wil maken voor de noodzakelijke woningbouw in een deel van de stad dat steeds centraler in Amsterdam komt te liggen). Als ik thuis opzoek of het schip daar inderdaad lag, blijkt dat te kloppen. Wat er er meteen bij terugkomst gerepareerd moest worden? Geen idee.

De Groningen keerde een tiental dagen eerder terug uit de West waar het zich inzette tegen de drugssmokkel. Het ving een record hoeveelheid van het witte goedje. Drugssmokkelaar in de kraag vatten lijkt moreel nobel en is daarbij goede reclame voor de marine, hoewel in Rotterdam werd vier maal zoveel (70,6 ton in 2021) gevonden als dat het schip van de wacht in de Caraïben deed. Die druk op de toelevering zorgt er wel voor dat de prijs op nivo blijft. Bestrijding drijft die immers op. Maar opsporen en in beslagnemen doet het snuiven niet stoppen, zoveel is duidelijk.

Het aantal Nederlandse snuivers stijgt zelfs licht (vooral onder mannen). Iedereen blij, de krijgsmacht, de smokkelaars en de gebruikers (al zouden die laatsten beter af zijn met liberalisering). Het bestrijden mag de Staatskas (en dus de belastingbetaleer) wat kosten en werken doet de War on Drugs al vijftig jaar niet. Het is dweilen met de kraan open, maar dat drukt de lucratieve pret alleen bij hen die er aan onder door gaan of wonen bij de portiekwoningen die opgeblazen worden.