Dat
is wat het is. Een leeg landschap met nauwelijks iets dat de moeite
van het beschrijven of bekijken waard lijkt. Het veld, de hemel, de
verwaaiende lucht, een leeuwerik erboven. Aan de kant van de weg een
bakje zoete aardbeieen voor 50p. Maar vooral leeg. Rust. Toch ben ik bijna
bij de havens aan de monding van de Stour. Later vandaag in
zee. Daar is nog minder. Alleen het water; soms met golven, soms
zonder, en een zeemeeuw erboven. Toch zoveel te zien. 
Als ik de zee en het strand in de wind voel dan weet ik dat ik die tien dagen gemist heb.
Romanticus
die je bent. Morgenochtend zal je zien dat er een eindeloze stroom
over dat water trekt. Feeders die de producten van de Rotterdamse
haven afleveren in Engeland. Een geglobaliseerde (container)
wereld daarin leven we met lichtblauwe kranen aan de ontoegankelijke kades. Weer terug bij af.
Ergernissen zijn er ook. Meisjesscholen waarheen een stoet vrouwelijke tieners loopt met schotsgeruite rokken tot vlak boven de knie. De jonge mannelijke stropdassen zijn ook niet mijn idee.
Ergernissen zijn er ook. Meisjesscholen waarheen een stoet vrouwelijke tieners loopt met schotsgeruite rokken tot vlak boven de knie. De jonge mannelijke stropdassen zijn ook niet mijn idee.
De beelden van een
fraaie engel met het zwaard der gerechtigheid om de gevallenen in de
oorlog te rechtvaardigen. Ze moeten worden betreurd en hun dood niet
worden rechtgepraat met teksten als: “They strove for peace; they
served for freedom; they died to live.” Die Grote Oorlog, die wij
WOI noemen werd gevochten over de ruggen van velen gesneuvelden heen.
Wie haalt de standbeelden om. O ja de camping was niet nodig. Kennelijk waren de binnenhutten al uitverkocht toen ik mijn reis boekte. Maar ik had een buitenhut met een groot rond raam met een gordijntje dat ik niet dicht heb gedaan. Een lekker tweepersoons bed. Geweldig. Verder een rustige zee.
Andere
fietsvakantie juni 2017 blogs:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten