De eerste 70 kilometer gaan van een leien dakje. Van te voren had ik me ingesteld op veel autoverkeer, veel grote wegen en veel bebouwing. Het valt reuze mee. Ik kom terecht op route 57 van het fietsnetwerk. Sommige stukken zijn speciaal aangelegd en leiden je om de rotzooi heen. Want een rotzooi is het: A en B wegen worden gebruikt als racebanen, wegen delen stadjes met een stroom aan blik doormidden
(voetgangerslichten bieden een oplossing) en
staan vaak helemaal vast. De
route fietst goed, mooi en schiet lekker op. Soms raak je hem kwijt –
de logica is wat anders dan hier –, maar hij is vaak al snel weer
gevonden.
In
Princess Risborough loopt een man naar me toe, terwijl ik een broodje eet. Hij duidt me hoe ik de
route weer kan vinden. We maken een prettig praatje. Een stad verder
raak ik de route weer kwijt. Kijk naar mijn kaart en wordt geholpen. “Als
je hier rechtdoor gaat. Bij de Inn naar boven en bij het eerste
verkeersplein links dan kom je er ook. Mooie route, ik fiets hem ook
altijd”
zegt een man. “Weet
u ook hoe route 57 verder loopt,”
vraag ik. “Mijn
man is zelf fietser die weet het goed,” zegt
zijn vrouw met trots en om mij te overtuigen. “Maar
route 57,”
probeer ik nog eens. “Nee
dat is zo'n gedoe,”
zegt de man. Ik doe wat hij me vertelt en moet weer gaan zoeken.
“Twee
steden verder rijd ik door de bochtige wegen weer verkeerd. Ik vraag
een man of het goed gaat. “Nee precies de verkeerde kant op,”
zegt hij. Mijn kaart (waarop alle verharde wegen breder dan een auto
staan) die vindt hij niet goed en hij raadt me ook een andere route aan.
Waarom
dit soort hulp? Het lijkt me – los van de wensen van de
hulpbehoevende – etaleren van kennis en visie. Overigens had ik
over nuttige hulp tot nu toe ook niets te klagen.
Andere fietsvakantie juni 2017 blogs:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten