Boven op de hoogste top waar je met de fiets kan komen in de Kennemerduinen had mijn ketting het begeven. Er zat niets anders op: steppen en lopen, de trein - met luidruchtige kwebbeldames naast me - en dan weer door de stad bruggetje-op-bruggetje-af (dat laatste ging lekker) naar de fietsenmaker en vandaar weer te voet naar huis.
Lopen. Ik doe het eigenlijk nooit meer. De volgende dag heb ik er altijd spijt van; pijn in mijn poten alsof ik een rondje IJsselmeer heb gefietst. Rustig aan ging het. Fotootje aan de gracht. Een praatje met een Israeli die opzoek
was naar zichzelf en verder geen baan of doel in het leven had. Hij zat op een bankje naast de bedriegertjes. Hij genoot van het genot van de kinderen op het Haarlemmerplein.
Een Surinamer vroeg me de weg naar het Veemtheater. Niet zo moeilijk die te wijzen. Bij buurtsuper De Nijl kocht ik aardbeien met slagroom, maakte een kort praatje, en vergat mijn bidon, die me achterna werd gebracht.
Lopend was ik opeens veel meer deel van de stad.
2 opmerkingen:
Zo maak je nog wat mee.
It's a small world.
Een reactie posten