Room, Brighton – Hayling Island, 10 juni 2016

Al vroeg verlaat ik het veldje aan de zee bij Brighton. Bij de stad moet ik toch nog steeds aan de aanslag denken op Thatcher denken. Zij die voorop in het peloton ging dat een zeer destructief economisch systeem er doorramde. De gevolgen heb ik nu weer gezien.

Nu op weg naar een camping in de buurt van Portsmouth voor de boot naar Santander, Spanje. Nog één keer links rijden. Nog één keer de Engelse vlaggen zien wapperen (de engelse dus, niet die van het VK) en “Vote to leave” zien hangen. Nog één keer die Eigen Volk Eerst stemming voelen. Een campagne niet tegen de ondemocratische EU, maar een die de hekken van de dam wil om de erfenis van Maggie nog een stap verder te helpen door te mopperen tegen alles wat imaginair EU-beleid is.

Mijn tocht ging voor een groot deel over schiereilanden vol appartementen en woningen van ouderen op afgeschermde residenties. Hele gebieden zijn zo verworden tot een verzameling omheinde wooneilanden met eigen straat en een mooie naam. Als je geluk hebt loopt er nog een paadje tussendoor naar zee. Daar staat dan een bordje: “Strictly private, camping forbidden.”

Fietsen past ook hier niet in het beeld. Wandelen dat is wat een burger doet. Een mooi voorbeeld was dat de nationale Kustroute rechtdoor ging over een fietspad, waarop groot en officieel (zo leek het tenminste) verbodsborden voor fietsers waren geschilderd. Ik ben er maar afgegaan, maar raakte vervolgens verstrikt in die residenties voor pensionado's: mopper-de-mopper. Gelukkig weer even aan zee en het is weer duidelijk waarom je daar fietst.

Citaat van de dag:

“Duiven liepen rond in de dakgoot, in de hoeken sloofden zwaluwen zich uit op hun nesten van modder en hun gefladder was zo aangenaam dat ik het tot op de dag van vandaag voel, dat het mijn gelaatsuitdrukkingen verzacht en de rimpels van de leeftijd gladstrijkt als het opduikt in mijn herinnering.”

Zejde, verteller in de Vier maaltijden van Meir Shalev, p. 1.