Istanboel vanuit de kerkers

istanbul istanbul is een roman van Burhan Sönmex. Het boek verhaalt over het Istanbul in de kerkers van de Turkse staat; de stad onder de stad boven. De stad die bovendien door hoogbouw en mateloosheid is losgezongen van de God en mens. Een universeel thema.

In cel 40 zitten vier mannen die met verhalen over de stad zich spiegelen aan het leven buiten. In de cel tegenover de hunne zit een vrouwelijke gevangene die deelt in hun verbeelding en kameraadschap. Er zijn tien hoofdstukken die elk een dag beschrijven.

Er worden geen doekjes gewonden om het feit dat in die gevangenis hevig gemarteld wordt en die gruwel staat ook op de pagina's. Toch is het boek niet extreem zwaar om te verstouwen. Alleen in hoofdstuk negen voel ik mijn maag in mijn lijf grommen en gruwen.

Pijn speelt een voorname rol; er niet aan denken is het beste medicijn aldus de gevangen dokter in de cel. Maar ook de inzet voor een liefdevolle toekomst komt door het boek steeds terug. De stad zelf laat zien dat hij slopers en projectontwikkelaars kan weerstaan en zelf, als stad, kan vechten om mooi te blijven.

Dit is geen bespreking, maar een signalering van een indrukwekkend boek. Dat niet alleen aanzet tot verhalen vertellen en meer lezen, maar dat zelf ook meer gelezen moet worden. Het geeft Istanboel een diepte die een weekendtrip naar de stad niet snel zal opleveren.