Vandaag zie ik het tunneltje terug als locatie voor een portret van een activist die het na vijf jaar al voor gezien houdt. Hij begon met rappe grote passen door de links radicale wereld (virtueel, maar ook op straat) te springen. Actievoeren in Nederland is onmogelijk heeft hij in dat lustrum geleerd.
Hij stelt deterministisch vast dat de repressie wel moet leiden tot een RaRa 2.0 als uitweg. (Voor de jongere lezers RaRa was een naar voren vluchtend gezelschap dat met brandbommen haar verklaringen en analyses kracht bijzette en er al een kwart eeuw geleden mee ophield.)
Goed gekozen wel, de tunnel en de Delftsblauwe tegeltjes aan de wand met daarop Nederlandse schepen uit de Gouden Eeuw, een plek voor een dramatisch afscheid.
Een plek om nog eens terug te keren en te kijken naar die wand. Niet om de achterliggende brandschatting, slavernij, roof en uitbuiting te bedenken, maar te kijken naar de wisselwerking tussen wind en doek; tussen kromgebogen mannen in roeiboten en windstilte; en tussen de vondst van passaten, hun breedtegraden en seizoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten