Geduld ouwe zak

Het leven is inleveren. Een uitspraak alsof ik een ouwe zak ben. Mijn vader zag ik als een oude man. Langzaamaan kom ik in zijn buurt. Hij haalde de 58 jaar. Ik al 55. Oud is dat niet. Weet ik nu.

Donderdag sukkelde ik naar huis. Nam de fiets om een afstand van 222 meter te overbruggen. Lopen ging niet. Daarna bleef ik drie dagen binnen. Maandag ontmoette ik mijn limiet in het zwembad: minder ver de volgende keer.

Vorige week woensdag nog stoer: ik blijf fietsen naar het strand; ik heb het avontuur nodig. Nu maar laten zien dat het zonder het ritje naar paal 58 ook kan. Het werd een kletsnat rondje Twiske; minder ver en geen rul zand. Avontuur is waar je het zoekt (als je snel tevreden bent).

Geduld. De kleine scheurtjes in mijn voetbodemplaat zullen zichzelf wel weer lijmen. Mijn taak: zorgen dat ze niet weer losraken. Daarna trek ik het lijf de herfst in. Jammer van die laatste zomerweken, dat wel.

Maar als dat het ergste is. Kijk om je heen. Doe'k! Morgen. Morgen schrijf ik weer over wapens en andere narigheid. Is het niet hier, dan wel elders.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Even doe ik dat niet. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. dat blijf ik wel doen. Eén of meerdere daarvan plaats ik hier.