istanbul
istanbul is een roman van
Burhan Sönmex. Het boek verhaalt over het
Istanbul in de kerkers van de Turkse staat; de stad onder de stad boven.
De stad die bovendien door hoogbouw en mateloosheid is losgezongen van de God
en mens. Een universeel thema.
In cel 40 zitten vier mannen die met verhalen over de stad zich spiegelen aan
het leven buiten. In de cel tegenover de hunne zit een vrouwelijke
gevangene die deelt in hun verbeelding en kameraadschap. Er zijn tien hoofdstukken die elk een dag beschrijven.
Er worden
geen doekjes gewonden om het feit dat in die gevangenis hevig
gemarteld wordt en die gruwel staat ook op de pagina's. Toch is het boek niet extreem zwaar om te
verstouwen. Alleen in hoofdstuk negen voel ik mijn maag in mijn lijf grommen en gruwen.
Pijn
speelt een voorname rol; er niet aan denken is het beste medicijn
aldus de gevangen dokter in de cel. Maar ook de inzet voor een liefdevolle
toekomst komt door het boek steeds terug. De stad zelf laat zien dat hij slopers en
projectontwikkelaars kan weerstaan en zelf, als stad, kan vechten om mooi te blijven.
Dit is
geen bespreking, maar een signalering van een indrukwekkend boek. Dat
niet alleen aanzet tot verhalen vertellen en meer lezen, maar dat zelf ook meer gelezen moet
worden. Het geeft Istanboel een diepte die een weekendtrip naar
de stad niet snel zal opleveren.
Het fietspad door de
Meijndel, dat ik graag gebruik, is afgesloten. Op de alternatieve
route kom ik langs een prachtig speelpark voor jonge kinderen. De
held van het park is op dat moment een kleine kudde Drentse
Heideschapen, de herder en twee bordercollies.
hiermee het laatste overblijfsel
van een schapenhouderij zoals deze hier zo'n 6000 jaar geleden al
plaatsvond.”
Kort
ervoor – de lucht was nog gif geel en niet roze rood – passeerde
ik de onderzoeksreactor van Petten. Een nucleaire installatie waar
men niet eens het geld heeft om de eigen troep op te ruimen en die
daarom onverantwoord
bewaarde. “Er is in Nederland geen plaats meer voor de
onveilige en overbodige nucleaire industrie,” stelde GreenPeace
al in 2009. Dan toch liever het cliché.
Het blijft
een vreemd verschijnsel iets kan heel mooi zijn, maar toch niet tot
grote vreugde leiden. Het is zo gewoon, al zo vaak gezien, zo
makkelijk, een cliché. Toch blijf ik stieken wel genieten van de
ondergaande zon en zie ook anderen met de blik op de lucht naar de
rand van het strand lopen.
Filmisch
somber, verlegen ineengedoken (en verkouden) zat pianiste Maria
Yolanda Haliman achter de vleugel in de Oosterkerk. Ze gaf een zware
donkerheid aan piano sonate nummer 5 opus 135 van Prokovjef.
Vlak naast
de bloeiende sering ligt de buit van een rover in de bosjes, twee
fietstassen en verderop een koffer.
