Een reactie of een opmerking blijft zo vaak haken
ergens in het hoofd. Ze komt terug, hoe onbetekenend ook, terwijl je
ook gewoon door kan stappen of trappen. Die haaksels kosten meer
energie dan nodig zou zijn. Het is kennelijk een kunst om ze te
verwijderen naar een hoekje op de vliering van je hoofd.
Vorige week fietste de Randstad rond. Ergens boven
Rotterdam, zat een groepje jongens van de zomeravond te genieten. Wat
is dit land goed gestoffeerd, dacht ik en wat een comfort. De jongens
leken niet vooraan te staan in de winkel waar men posities verkoopt,
maar juist zij riepen dit beeld op.
"Wat is de mens mooi en lief, als hij er een
beetje energie insteekt," dacht ik hyperpositief (ik mag wel
uitkijken) bij de film. Er zijn wel beren op de weg, maar dergelijke
domoren moet je de pret niet laten bederven was de strekking. Dat zo
lief toch ook zo mooi kan zijn. Wat mij betreft een aanrader.
Het was ook weer de week van hoefde ik maar niets
meer, want het lukt niet. Licht werk kan een afleiding zijn. Denkwerk
weegt zwaar. Alleen op routine kom je er helaas niet en dus moet je
wel denken en het frustreert als dat dan niet lukt. Moet ik deze
alinea schrijven? Mensen houden er niet van als iemand de vuile was
buiten hangt. Mijn vraag: hoeveel zal er ongezien binnen hangen en
daarmee een beeld vestigen dat niet klopt?
“Is ie er nog?” vraag ik aan een man die
onderaan het duin zijn fiets pakt? Hij kijkt me vragend aan. “De
zee,” voeg ik voor de duidelijkheid toe. Nog steeds geen
sjoege. Hij is doof. En hij was pianostemmer die op een leeftijd van
40 jaar de hoge tonen niet meer kon horen. Dat geeft nog wat extra
gewicht aan die doofheid, maar “na wat ik nog horende de mensen
heb horen zeggen, is dat zo erg nog niet.” We praten nog
verder, de man blijkt laconiek op vele fronten. Na het praatje loop
ik naar de zee voor een duik. Hij voelt zo lekker dat ik er eigenlijk
niet meer uit wil. Vreemd want het water is nog geen 14°C.
|       |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten