Winterslaap

Word eens wakker uit deze eindeloos lange winterslaap. Het leven is er niet om op te maken als een reep chocolade, hap voor hap tot er niets meer is.

“Zielig,” zegt een vrouw die bij de zee zit en me vroeg of ik wist welke vis het was die ik op de foto zette. “Een haai,” antwoordde ik, “en vermoedelijk een hondshaai,” voegde ik daar voor de volledigheid aan toe (al kon het ook een kathaai zijn). Zij en haar collega zonnebaadster waren het daar mee eens en hadden er ook nog nooit een gezien. “Het gaat al zo rot met ze,” zei ik nog, kennelijk om te laten zien dat ik de zaak van de haaien toegedaan ben. Dit jaar spoelde er in Noordwijk al een aan, maar als je even zoekt dan vind je vele voorbeelden. Het is een groeiend verschijnsel. Waarom is onduidelijk. Jammer is het inderdaad wel.

De haai. Hij leeft al 450 miljoen jaar in de zeeën rond de aardkloot. De mens is in zijn oudste vorm zo'n drie miljoen jaar oud. Zoogdier homo is een nieuwkomertje. Maar wel zo'n slecht opgevoed ettertje dat  denkt dat alles van hem of haar is, omdat het kan schrijven, bouwen en schieten.

Maar als die haaien het al zo lang doen, waarom verknallen wij dan onze kansen? Waarom voeren we oorlog, vervuilen we de lucht, verdrogen hele gebieden en maken andere te nat en gooien we plastic in hun zee? Waren we geen intelligent wezens? Maar onze levensvorm heeft liever een nieuwe auto dan een schone sloot, of zee; liever een mobieltje dan les- en leerprogramma; liever een extreem rechtse regering dan D66 of Timmermans; en liever territoriale kapsones, of land ten koste van anderen, dan vrede. Verstand wordt overschat.

We moeten het er mee doen en de handen uit de mouwen. Maar ik weet nog steeds niet waar die armen in en uit moeten. Maar een excuus is er niet, zo leert me dit prachtige stok oude dier met vinnen en zonder vingers om te schrijven.

Wakker worden.