Eén poot peddelt, de andere kluunt over het ijs. Doen wat wat kan en nodig is om verder te komen.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar
het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik
later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die
hierboven er een is.
Deskundigen menen dat vogels het liefst poepen op auto's die dezelfde kleur hebben dan zij. Dan waren dit geen halsbandparkieten, geen kraaien of kouwtjes, geen spreeuwen, die allen liefst in grote gropen neerstrijken maar duiven of meeuwen.
Deskundig ben ik niet, maar ik denk dat vogels een prettige boom uitzoeken waar ze met voldoende soortgenoten in kunnen. Of er wel of geen auto onder staat, deert de gevleugelde schepsels niet. Ze kunnen zonder verbrandingsmotor.
Schadelijk voor de lak is die vogelpoep wel, maar niet door de samenstelling. Door andere temperatuurswisselingen onder het afgedekte laagje ontstaan er doffe plekken.
De kraai is geen vogel die het in Nederland snel goed kan doen, 'n sloper is het, ze vreten het gewas op, ze poepen op graven, ze maken kabaal en gooien her-en-der met stenen naar mensen. En ze zijn ook zo verdomd slim, alsof dat een negatieve eigenschap is.
Jagers, boeren en mensen die niet verder kunnen kijken dan het eigen geveegde pad zijn de grootste vijanden van de prachtige vogel.
Deze zette ik tussen Kijkduin en Den Haag op de foto. Bij het wegrijden, vlogen ze kwaad rond mijn hoofd. Omdat ze niet mee mochten eten van mijn boterhammen? Bijna had ik er spijt van dat ik ze niets gegeven had, want ik vond dat ze wel een beetje gelijk hadden; model spelen zonder beloning, dat is uitbuiting.
Iets verderop moesten de 27 Indische Huiskraaien het ontgelden. Afgelopen jaar stond in NRC.Next een voor een krant zeer lang artikel over een jager (en zijn tegenspelers) op die kraaien in Hoek van Holland.
Op zaterdag 26 november demonstreerden voornamelijk Syrische mensen voor het stoppen van de bombardementen op Syrië. In tekeningen en woorden gaat het er om dat de wereld en de NAVO in het bijzonder Rusland en Assad hun gang laten gaan en wegkijken om de strijd tegen IS te kunnen voeren.
Mijn commentaar bij zo'n demonstratie voelt als luxe. Ik kan het zeggen, voor mij kleeft er geen persoonlijk drama aan. Toch voel ik me niet helemaal senang bij zo'n aanpak. Elders in Syrië voert Turkije zijn oorlog tegen de Koerden. Elders in Syrië vallen NAVO bommen op eveneens onschuldige burgers. In Aleppo zelf zorgen gewelddadige islamisten ervoor dat de burgerbevolking - hun schild - niet kunnen vertrekken. Dat leed mag ook benoemd worden. Het tekent wel een nog ingewikkelder plaatje. Het roept om een nog zorgvuldiger diplomatieke oplossing.
Dat vluchtelingen hier in Nederland oproepen voor het redden van hun stad kan alleen maar ondersteund worden. Daarom was ik er vanmiddag ook even bij.
Op de Maasvlakte vind je de grootste container terminals van Europa. Ze werken 24 uur, zeven dagen lang. Iedere dag weer. De zon blijft desondanks toch ondergaan.
Vermoedelijk is de reden dat ik deze tekst schrijf, een restant Prediker (hoofdstuk 3, vers 1-15) dat zich in mijn hoofd heeft vastgezet en zelfs na 30 jaar verklaard atheïsme nog steeds leeft. Niets mis mee, want 'n mooie tekst.
Het centrum van Amsterdam is omringd door een halve cirkel van bolwerken die langzaamaan uit het straatbeeld verdwijnen. Dat in de Marnixstraat heet Reyckeroordt/ Rijkeroord (tot 1672 Bolwerk de Blom) en dat komt van Rietwijkeroord, een voormalige polder bij de Nieuwe Meer (nu de noordelijke helft van het Amsterdamse Bos).
De molen op de gevelsteen kwam er in 1614. Hij is in 1768 vervangen door een bovenkruier, ook Blom of Korenbloem geheten. Die molen is vervolgens in 1877 afgebroken en in 1878 herbouwd. Hij staat nu aan de Haarlemmerweg.
Om de begraafplaats bij de Westerkerk vanwege gezondheidsredenen te kunnen ontruimen werd in 1655 besloten een nieuw aan te leggen op Bolwerk Rijkeroord: En Reyckeroordt, dat in zyn schoot/een oegst van lyken houdt verborgen, schreef dichtter, annex wijnhandelaar Daniël Willink daarom.
Ruim een eeuw later, in (1786) veronderstelde de Leidse medicus Cornelis Terne dat de ware reden was dat de rijken van de grachtengordel niet naast een begraafplaats wilden wonen, “met neuzen te delicaat voor de stank.” Ook toen was er sprake van afkeer van de elite, die overigens in de 19e eeuw Nederland wel naar zijn hand wist te zetten.
Bron: Rob van Reijn en Maarten Hell, De ommuurde stad (Amsterdam: Bas Lubberhuizen, 2013).
Ik zal ze tellen deze keer; de files waar ik onderdoor rijd. Het is er vandaag maar één tussen Sloterdijk en Santpoort (bij Spaarndam). Vorige week stond het op alle vier de wegen waar ik onderdoor ging vast; ook de ambulance. De regen, de wind, iets later in de spits maakte het rijden bijna onmogelijk. Nu was het gewoon.
De zee was rustig. De buitenlucht en watertemperatuur beide hetzelfde, 10°C. Het strand na de storm vol nieuw zand, zo leek het. Herten- en paardensporen waren in dat zand achtergebleven en natuurlijk een enorme hoeveelheid afdrukken van stevige stappers en enkele blote voeten.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar
het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik
later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die
hierboven er een is.
Al jaren kom ik langs
borden: Hier geen Duinpolderweg, of mooi met bloemblaadjes ingelegde
mozaïeken, waarvan No Way het meest sprekende voorbeeld was. Het
verzet is breed en creatief. Veel van de critici rijden zelf
auto, maar zijn toch tegen.
Waar die weg precies
gaat lopen en waarom hij er wel of niet zou moeten komen dat had ik
nooit bekeken. Dat valt ook niet mee, want er is nog geen vastgesteld
tracé en wel een waaier van gesuggereerde alternatieven.
De
weg is er om dorpskernen te ontlasten als drukke verkeersaders en
verkeer sneller naar de A4 te laten doorstromen. Klinkt perfect, maar
de bewoners vrezen juist sterkeere verkeersstromen. De groei van het
aantal auto's door én langs de dorpskernen wordt beschreven in de
Duinpolderweg
Informatiekrant.
In
die krant ook aandacht voor aantasting van het landschap en de natuur
en een pleidooi voor gratis/goedkoper openbaar vervoer. Dat is een
stuk voordeliger dan vier banen asfalt.
Het Haarlems
Dagblad van 3 november stelt dat de betrokken provincies
en gemeenten het nog lang niet eens zijn over de vraag of die weg er
moet komen en zo ja waar.
Al veel
eerder had ik het moeten lezen. Het boek van Conny Braam over de uit Rusland afkomstige Abraham of liefkozend Nicolai. De man die met
honden en jachtgeweer door de ongerepte duinen stapt en op Breesaap schraal boert. Hoewel aangekondigd door een journalist uit Haarlem, komt de
aanleg van de Noordzeekanaal vlak langs zijn erf voor hem als een verrassing.
Alleen aan
de kaart voorin het boek blijven mijn ogen al plakken; de duinen nog zonder wegen en paden. Het is een roman met liefdesgeschiedenissen, gek geworden vrouw,
sociale wantoestanden,
valse graven, machtswellustige politiemannen, lekker veel duin,
geschiedenis van de streek en linkse – soms gedesillusioneerde –
gedachten en moederlijke liefde van de schrijfster voor politieke
geestdrift en onbezonnenheid.
Nu bijna 150
jaar later varen de schepen met benzine en kolen over het kanaal.
Voor wie goed kijkt, ligt de oude IJ-dijk er nog en is het Wijkermeer
als polder zichtbaar. De woede van Abraham maakte weer nat wat droog is en andersom, zoals de vrijwel doorlopende duinen van Hoek van
Holland tot Den Helder. Die zijn we met de aanleg verloren.
Dateren kan iedereen van boven de vijftig dit pop art werk zo ongeveer wel. Wie had geen vriendje met oranje plafond. Wie kende niet de net niet felle kleurencombinatie van de gebreide jurk van eigen zus of buurvrouw.
Het gesprek van Evelyne Axell (pseudoniem van Evelyne Devaux-Antoine) is gedateerd (1966), maar toch hoor je ze nog steeds rustig praten over meer vrijheid in eigen buik of bed, artistieke ruimte voor vrouwen, solidariteit met het verre buitenland, de keuze voor film of schilderen en liefde.
Het gesprek van Axell zelf werd in 1972 gesmoord in een tragisch auto ongeluk.
Honderden
meters trein staan er in de Westelijke havens van het type, mat '64.
Je zou denken ze gaan een boot op en worden verkocht naar een land
overzee. In 1986 reisde ik in Marokko in een trein van ver voor mijn
geboorte met Nederlandstalige bordjes. Maar dat is bij deze
karakteristieke treinen niet het geval.
De
apenkoppen worden gesloopt. Ze hebben een grotere kans te ontsporen.
Dat slopen gebeurt in Groningen en de Watergraafsmeer, maar wiki
stelt: “Vanwege problemen met onder meer het asbest heeft van
Simmeren de sloop van de resterende materieel uitbesteed aan HKS
Metals in Amsterdam Westhaven, waar in het verleden ook veel andere
treinen en locomotieven gesloopt zijn.”
De eerste keer met lange broek. De winter is voor mij begonnen, maar over vijf weken gaat het al weer lichter worden; weer minder last van koplampen.
De zee was ver het strand op gezwiept door de harde wind en stroomde te hard voor mij om te durven zwemmen.
Toch werd ik beneden bij het bankje dapper en een held genoemd. Ik zou het noteren in mijn conduitestaat. Hierbij dan, voor wat het waard is.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar
het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik
later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die
hierboven er een is.
Als we met
het gezin op stap zijn, haast ik me altijd achter de rest aan. Ik ben
niet zo snel en maak af-en-toe een foto. Ik zie mooie dingen en wil
die vastleggen en tegelijk is het een manier van rusten. Ik maak veel
minder foto's dan ze denken, maar doe dat wel met plezier.
Deze
jongen zou ik waarschijnlijk vergeten zijn als ik er geen plaatje van
had gemaakt. Ik liep er langs, keek hem aan en hij beviel me. Het was
in een etalage ergens in hartje Brussel. Er stond vast een bordje
bij: wanneer en waar hij gemaakt is en wat voor soort persoon het is.
Het zal wel oud pottenbakwerk uit China zijn. Aan een bepaalde
dynastie waag ik me niet. Maar er is veel tijd in zijn gebakken lijf opgeslagen.
Ik haastte me al weer achter de rest aan. Die om een hoekje op me stond te wachten. Voor mij reden om nog een plaatje te maken van Europees porcelein (van ik denk Dresel & Kister, 19e eeuws) waar zij naar keken. Grappig, maar niet echt mooi.
Het is de meest indrukwekkende paddenstoel die we hebben. Tenminste dat vind ik. Anderen gaan voor de vliegenzwam. Weer anderen vinden dat een mooie zwam of paddenstoel moeilijk vindbaar is.
Het liefst zou ik ze allemaal vastleggen, groot, klein, algemeen, zeldzaam, giftig, eetbaar (dat sluit een beetje gif niet uit), groen, wit, rood, rond of plat.
Het enige is dat ik foto's wil blijven maken (je moet bijvoorbeeld net even anders kijken dan gewoonlijk) en dat het geen plaatjes worden. Dus houd ik me in. Deze zijn al dicht op het randje.
Het was de week van de peilingen die het mis hadden. Als de peilingen nu hadden gezegd dat Trump zou winnen, zou dan Clinton gewonnen hebben, omdat Trump stemmers dan thuis waren gebleven onder het motto het komt goed, en de Clinton stemmers juist niet?
Een ander mechanisme bij beeldvorming is de reclame. Die speelt ook in op onderzoek. Toch blijft het vreemd hoe je reclames kan zien, maar missen waar ze over gaan. Alleen ergernissen, beelden, of de muziek blijven hangen. Humor als oplossing is vaak alleen de eerste keren nog leuk.
Bij de reclame van Nationale Nederlanden “Er is maar één Nederlander zoals jij,” viel me een locatie op; één van de mooiste plekjes dat ik ken. Een blik tussen de sparren door, langs een omlaag lopend fietspad met beneden een haakse bocht, ergens bij Bergen aan Zee. Die reclame sprak me daardoor persoonlijk aan.
Onlangs kwam ik er met zeikende regen langs, maakte er een foto voor dit blog. Hoewel ik opveerde toen de plek op TV voorbijkwam kon ik me toch niet herinneren voor welk bedrijf de reclame was. Zonder die informatie viel dit blog een beetje in het water, omdat ik niet kon laten zien waar ik het over had. Gisteren zag ik de reclame weer, lette goed op en onthield de naam. Zelfs ik ben nu gegrepen.
later schreef ik op FB dit er over:
Aangenaam en mooi
Dat had ik niet moeten doen. Ik dacht ik rijd er nog even naartoe. Waarheen? Als je een stukje voorbij het Zeehuis in Bergen de duinen infietst kom je in een bos. Opeens houdt dat bos op. Je staat boven en kijkt tussen de bomen door het lage kalere duin in met daar beneden een grove den om de leegte te benadrukken. Tenminste die bomen stonden boven op dat duin. Ze verdwijnen er nu bij bosjes en wat een heel bijzondere plek was zal wel voor een goed (natuur) doel of voor poen verknalt zijn. Het was zoals het zijn moet. (Ergens moet ik er nog een fotocollage van hebben.) Nu niet meer.
Iedereen weet dat in Turkije
wetenschappers, journalisten, mensenrechtenactivisten, militairen en
zelfs Parlementariërs gearresteerd worden. Vanmiddag was er in
Amsterdam een demonstratie voor de vrijlating van de HDP-parlementariërs
en Koerdische burgemeesters. Het was ook een demonstratie tegen de
dictatuur van Erdogan.
De politie verbood een bord met Erdogan Terrorista. Kennelijk was dat een brug te ver, terwijl het kop spandoek het wel had
over een fascist. Terrorist komt wel inde buurt gezien de steun aan de
gewelddadige islamisten in Syrië, bombardementen over de grens, het
doden van onschuldige burgers in Zuidoost Turkije (Koerdistan). Fascisme
neem ik niet zo snel in de mond, maar het uitschakelen van de
tegenstanders, extreem nationalisme, het gebruik van geweld, de vrouw
als moeder zien, het zijn de kenmerken van het fascisme die ik op de
middelbare school leerde.
Laten we hopen dat Turkije meer tegenwind vanuit de Europese Unie gaat
krijgen. Europa gijzelen, omdat het de vluchtelingen kan controleren en
invloed heeft in West-Europa mag niet beteken dat Europa dit Turkse
optreden nog langer tolereert.
Laat ik het kort houden. Ze ziet mensen die uit hun omgeving verdrongen worden door hippe nieuwkomers: I don't speak the lingo. Since when was this a winery. It used to be the bingo.
Ik heb het over Kate Tempest, die uitgroeide van 'n alternatieve rapster uit Zuidoost Londen naar spoken word poet die wordt gewaardeerd door progressievelingen in kunsten en media. Ik schreef al eerder over haar nieuwe show.
Vanavond zag ik haar optreden. Het maakt opgewekt als iemand zich met zoveel intensiteit druk kan maken om de wereld en de mensen die daarop leven.
Bovendien was het een wervelende show (zie hier boven de YouTube met dezelfde voorstelling). Met in de Melkweg het wat uitgebreide gedicht Brand new ancients als toegift.
Haar tekst die mij het allermeeste raakte, bracht ze niet: Ballad of a Hero
Your Daddy’s gone to War,
His steady hands they hold his gun,
His aim is keen and sure.
Your Daddy’s in the desert now,
The darkness and the dust,
He’s fighting for his country, yes,
He’s doing it for us.
Your Daddy’s coming home soon though,
Not long now till he’s back,
We’ll dress you in your smartest shirt
And meet him down the track.
He’ll put you on his shoulders and
You’ll sing and clap and laugh,
I’ll wrap my arms around his waist,
And hold him close at last.
Your Dad ain’t left the house again,
Your Dad ain’t brushed his teeth,
Your Dad keeps getting angry son,
At nights he doesn’t sleep.
He’s having his bad dreams again,
He seems worn out and weak,
’ve tried to be there for him, but
We barely even speak.
He can’t think what to say to me,
He don’t know how to tell it,
Won medals for his bravery,
But just wants to forget it.
He’s drinking more than ever son,
Before, he never cried. But now,
I wake at night and feel
Him shaking by my side.
He spoke to me at last my son!
He turned to me in tears,
I held him close and kissed his face
And asked him what he feared.
He said it’s getting darker,
It hasn’t disappeared,
And I can see it sharper
Now the sand and smoke have cleared.
There was this kid he’d got to know,
Young boy. Just turned eighteen,
Bright and kind, his name was Joe,
He kept his rifle clean.
Joe’s girlfriend was expecting,
Joe loved to joke and laugh,
Joe marched in front of your old man,
As they patrolled a path.
Everything was quiet until
They heard the dreaded blast.
The man that marched in front of Joe
Was completely blown apart.
Some shrapnel hit Joe in the face,
Gouged both eyes at once,
The last thing those eyes ever saw
Was the man in front:
Limbs and flesh and bone and blood,
Torn up and thrown around,
And after that – just blackness.
The taste, the stink, the sound.
I tell you this my son because
I know what you’ll be like,
As soon as you’ve grown old enough
You’ll want to go and fight
In whatever battle needs you,
You’ll pledge your blood and bone,
Not in the name of good or evil –
But in the name of home.
Your Dad believes in fighting.
He fights for you and I,
But the men that send the armies in
Will never hear him cry.
I don’t support the war my son,
I don’t believe it’s right,
But I do support the soldiers who
Go off to war to fight.
Troops just like your daddy son,
Soldiers through and through,
Who wear their uniform with pride,
And do what they’re told to do.
When you’re grown, my sweet, my love,
Please don’t go fighting wars,
But fight the men that start them
Or fight a cause that’s yours.
It seems so full of honour, yes,
So valiant, so bold,
But the men that send the armies in
Send them in for gold,
Or they send them in for oil,
And they tell us it’s for Britain
But the men come home like Daddy,
And spend their days just drinking.
De verkiezingen zijn afgelopen. Een winnaar is gekozen. De treinen rijden nog. De mensen gaan nog gewoon naar het werk. Hier stond om 7.30 uur de tegelzetter al op de stoep. Tegen zijn pensioen: doosjes onder zijn armen, zuchtend de trap op, en doorpezen om klaar te zijn voor een volgende klus.
Trump heeft gewonnen, natuurlijk niet van Sanders, maar van Clinton. Misschien dat progressief en links Amerika nu wel vol aan de bak gaat om een tegenwicht te organiseren. Bij de verkiezing van Clinton had de na iedere verkiezing van een Democratische president terugkerende verdeeldheid al weer op de loer gelegen. Zelfs Michael Moore had haar nog twee jaar willen geven om te laten zien dat ze het goed bedoelde. Nu ligt het duidelijk.
Als die domme pers nu ook nog eens wil stoppen met kleineren van de Trump aanhang en doet wat ze moet doen (ik kwam vandaag al weer mooie voorbeelden tegen). Laat ze feiten, context en niet vanuit hun luxe positie vooringenomen meningen tegen grote groepen burgers leveren, dan zijn we een flink stuk opgeschoten.
Rond de nominatie maakte ik Facebookberichtjes over Sanders onder de noemer Mijn #BernieSanders verhaal. Daarna schreef ik een van mijn tweemaandelijkse columns voor Konfrontatie over de verkiezingen. Verder is het als Nederlander niet mijn verkiezing en niet mijn onderwerp.
Gewoon weer verder. Geen nieuwe kernwapens, geen wapenhandel, geen interventies.
Je kan een schrift
vullen met alinea's waarin deze frase voorkomt. Ik kies er vijf:
De
wc was buiten.
Op het plaatsje achter het huis stond een hok met konijnen. De
familie Van Grinsven was Rooms katholiek.
De
wc was buiten het
huis en die moesten we nog altijd delen met diverse andere gezinnen.
Voor menselijke bewoning was het nauwelijks geschikt, maar dit was
ons nieuwe onderkomen.
En de
wc was buiten. Dat hebben we allemaal veranderd. De ruitjes (zes per raam) zijn
vervangen door grote ramen.
De
wc was buiten, in een houten hokje. Gefascineerd waren we, en
ontdaan. We vonden het er vies en armoedig, de bewoners raar en dom.
Zo kon je toch niet leven!
De
wc was buiten en in de deur zat een hartje. Buurtbewoners
kwamen er bijeen voor een praatje en om nieuwtjes uit te wisselen.
Toch zie je nog
maar zelden zo'n WC. Het hokje buiten is een herinnering. Onlangs
kwam ik deze tegen.
Op
13 mei 2000 knalde het in Enschede. Er vielen 23 doden
(waaronder vier brandweermannen). Ongeveer 950 mensen raakten gewond.
Op een gebied van circa
42 hectare groot werden 200 woningen verwoest.
De vernielingen zijn 16
jaar later weggewist voor de toevallige voorbijganger. Op een zonnige oktoberdag fietste ik er doorheen. Mooi. De wijk Roombeek is uit de
as herrezen. Het gebouw de
Eekenhof dwong tot stoppen. Het is ontworpen door Claus en Kaan
en bevat 52 woningen, een apotheek en een gezondheidscentrum.
De ellende van 13 mei
is er niet mee uitgewist, maar het gebouw is wel een sieraad voor de
stad, zou dat zijn voor iedere stad.
Nee hij is
net niet dichtgeslibt (of dichtgeslibd). Er ligt immers nog een
zeilboortje tegen de steiger te wachten op mooier weer en op hoger
water. Het haventje is wel een van mijn liefste plekken in Nederland.
Dat komt door de roeiboot die er al jaren ligt en niet
lijkt te kunnen vergaan.
Het komt vermoedelijk ook door de fietstocht
die ik maak om er te komen, of die nu thuis of op station Den Helder
begint, altijd kom ik langs het mooiste natuurgebied dat Nederland
heeft, de Waddenzee. Dat gezonken bootje is dan een kers op de taart.
De liggende naakten van Marthe Donas in het Musée Modern zijn gemaakt over een periode van vijf jaar. De vrouw blijft
dezelfde. De lijnen die haar tekenen veranderen.
De eerste woensdagstrandfietstocht zonder parnassia. Die van vorige week stond tussen struikjes uit de wind. Wel nog een blauwe zeedistel.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar
het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik
later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die
hierboven er een is.
Voor ik voor een rondje fietsen vertrok, luisterde ik naar een plaat met de titel Aqua.Op de
terugweg zigzagde ik door het Westelijk havengebied en kwam langs de
achter- en zijkant van de waterzuivering. Dinkbaar maken van water is een van de meest
stinkende procedés in de Nederlandse openlucht – elders in het gebied kan de
recycling en asfalt productie er toch ook wat van –, misschien nog wel erger dan
varkensstallen.
Toch hoef
je niet ver te reizen om weer uitermate blij te zijn met de
Nederlandse drinkwatervoorziening. Geen chloor, kraanwater is
gewoon drinkwater en soms uit dezelfde waterbel als verpakt mineraalwater
(het Utrechtse bar le duc bijvoorbeeld).
Dat dit
drinkwater gebruikt wordt om WC's door te spoelen, de auto te wassen
dat is dan weer een minpuntje. Je vraagt je wanneer er een
voorziening komt om hier regenwater of minder bewerkt oppervlakte
water voor te gebruiken.
Al bij het schrijven van bovenstaande alinea gaan wel meteen de extra
euri's en leidingen opdoemen. Er zijn vast deskundigen die hierover
hebben nagedacht. En ja, die
voegen zelfs nog een volksgezondheidselelement toe aan de
hindernissen.
Later op de dag maak ik dit:
Met de volgende tekst: over de Bruiloft van Issy ben Bizzy
Allochtonen, Amsterdammers toch
Als ik het artikel uit de Volkskrant zit te lezen over het afschaffen
van het woord 'allochtonen' hoor ik buiten arabisch getromnmel. Even
verderop is een bruiloft, dat kan niet missen; door de muziek weet heel
de buurt ervan. Bewoners lopen naar buiten en kijken naar de
festiviteiten. De Turkse kleermaker Tek kijkt even later door de
Berberse nafir.
Naast me staat mijn buurvrouw Mouna
die weet te vertellen dat de bruid hier in de buurt is geboren en
opgegroeid. “Nu gaan ze naar boven om dadels te eten,” zegt ze, “en over
een half uur komen ze naar buiten.” En zo was het ook. Twee
Amsterdammers met Marokkaanse roots trouwen. Het geeft mijn buurt leven.
Al veel
eerder had ik het moeten lezen. Het boek van Conny Braam over de uit Rusland afkomstige Abraham of liefkozend Nicolai. De man die met
honden en jachtgeweer door de ongerepte duinen stapt en op Breesaap schraal boert. Hoewel aangekondigd door een journalist uit Haarlem, komt de
aanleg van de Noordzeekanaal vlak langs zijn erf voor hem als een verrassing. 
