's Morgens
ben ik per fiets vertrokken: van Amsterdam naar Soestdijk en Ede. Een goed
bestede dag zonder digi-informatie. Mijn moeder vertelde me bij
vertrek naar de trein terug over de bombardementen op Syrië.
In die
trein las ik langzaam op het scherm van mijn mobiel verschijnende
teksten uit The
Nation, Jacobin,
en Foreign
Policy over de aanval. Een klap die een nieuwe fase inluidt in de
nu een kwart eeuw durende oorlog in het stroomgebied van Eufraat en
Tigris.
In
de trein een aantal mensen ieder met een tros ballonnen op weg naar
een feestje. Het dansen op de rand van de vulkaan moet doorgaan.
Als er ook maar een knal is die wakker schudt en laat zien dat het om
meer
gaat dan fijne feesten en het zwartwit aan de oppervlakte van internationale verwikkelingen.
Als
ik dit schrijf en de url's er weer bijzoek, kom ik de verklaring van
Jeremy Corbyn tegen. Zo kan het ook. En daarna lees ik dan weer de
oorlogstaal van een Nederlandse vredesactivist – die ik maar onbenoemd zal
laten – en denk: dan liever het feest in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten