De dag begon vandaag met een moordpartij.
Een vogelnest in de heg achter me werd met zielig klinkend gepiep
leeggehaald. Zelf vroeg uit de veren ging ik op pad. Al snel deed ik
wat mensen me bij vertrek adviseerden: Geniet
er een beetje van! Nóg een trein liet ik aan me voorbij gaan. Drie uur wachten was me teveel. Daarom werd het vanaf Langres de grote weg, de minst drukke, over rollende heuvels tot aan Dijon. Al met al een forse tocht. Tenslotte neem ik zoals gepland nog een keer de trein. Als ik Chalon aankom blijkt er geen lift om van perron te wisselen. Via het paadje over het spoor (na goed uitkijken) ga ik naar perron 1 om vandaar het station door de hal te verlaten. Ik dronk er nog wat en hoorde mensen over een man praten. Plotseling stormen brandweermannen en hulpverlening het station op. “Ik ben die man toch niet,” denk ik even schuldbewust. Ik sta op en dan klinkt: het station wordt ontruimt. Iedereen gaat naar buiten. Op de brug over het spoor staan jongens te filmen. Privé lijkt niet meer te bestaan, zelfs niet in hele trieste omstandigheden. 's Avond op de stadscamping hoorde ik jonge uilen piepen en de alarmkreten van de merels. Het is eten en gegeten worden. Wat eet die rode wouw eigenlijk? Weer thuis zoek ik het op: het is een opportunist, eet wat er is, vooral aas maar daarnaast worden “prooien tot de grootte van een konijn gevangen.” |
2 opmerkingen:
Er komt, tussen neus en lippen door, behoorlijk wat heftigs langs
Fijn, dat het goed met je gaat en dat je geniet van je tocht
Assyke
Het is denk ik wel de meest heftige van de twaalf.
Een reactie posten