Na jaren weer onderweg Nederland uit. De fietstocht begint met de trein en een ander lijf dan de vorige keren en met meer limieten, vooral in de kniegewrichten en met korte grijze baard.
Ver reizen met een fiets en de trein is niet gemakkelijk. De TGV is er voor de lange afstanden, maar mijn fiets is te groot om zelfs uit elkaar gehaald mee te gaan. Dat scheelt dagen reizen en zo passeer ik niet Parijs, maar wel drie andere Europese hoofdsteden: Amsterdam, Brussel en Luxemburg.
De
reis ging naar de plek waar ik vier jaar geleden stopte met een tocht
richting Barcelona. Eerst door twee jaar corona (ik wilde niet naar
het buitenlandreizen met dat virus in de lucht) en daarna een jaar
thuis met lichamelijk ongemak. Deze juni maand ging ik verder. Na de trein een
stuk fietsen, omdat er tussen Neufchateau en Dijon geen trein rijdt.
Maar dat komt morgen.
Bij me heb ik de The Grapes of Wrath van
John Steinback. De familie waar het daar om draait heeft de reis er
al op zitten. Ze zijn belandt in Californië. Tijdens het lezen kom
er een Engelstalige verkoper naast me zitten. Het werk kan in de
trein immers gewoon verder gaan. Even denk ik hem te vragen of hij het erg
vindt dat ik in zijn kantoor zit. Maar laat het maar. De mores van de
tijd kan je niet altijd aankaarten. Het leidt wel af.
Na het
overstappen zit ik met twee andere fietsers. Lieve komt uit
Zwijdrecht. Inderdaad bekend van de PFAS. Van de man weet ik de naam niet meer. Hij vraagt me enigszins zuinig of ik een volgeling ben van Paul Benjaminse. Nu ga ik inderdaad fietsen op een route van zijn hand. Maar volgeling? Het zal later nog vaker blijken dat hij een begrip is in fietsland. Zij gaan fietsen
in de buurt van Libramont en Florenville. Het roept mooie
herinneringen bij me op. Mijn kreet dat de kortste weg thuisblijven is,
wordt gewaardeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten