Het was een rustig-aan-dag. 's
Morgens wachtte ik op mijn chocolade croissants. Ze werden om 8.00
uur gebracht (dat bekent laat op pad) en ook 's middags stopte ik al vroeg. De ruim 200 km
van de dag ervoor zaten in de benen.
Het eerste stuk ging
naar Cluny. Mijn tempo lag laag. Daar begon eigenlijk mijn tocht
Eindhoven-Barelona
deel 2, Westelijke route pas echt.
De schrijver ga je een beetje leren
kennen door de hele dag met zijn gidsje op pad te zijn. Al na 9
kilometer verwenste ik hem. Hij stuurde me een boerenspoor op:
“slecht weggetje en veel remmen
helaas,” lees ik (voor citaten sta
ik niet in, daarover later meer.) Bijna ging ik denken – en
nog steeds – dat ik een
verkeerde weg insloeg (de Chem. des Poiriers, want er was nog een
klein weggetje bij Mazille, de Chem. des Naudins dat beneden op dezelfde
weg uitkwam) zo onbegaanbaar was het: brandnetels, gras en bramen.
Remmen? Nee afstappen. Ik had met mijn eigen route van twee dagen
eerder mijn lesje geleerd. 's Avonds doen mijn benen nog zeer van
de histamine en mierenzuur. Op de camping was een tachtigjarige
man verrast: nee de gidsjes zijn goed volgbaar; een kennis van hem
fietst er een na, zo vertelt hij tijdens een eindeloos gesprek. Na het zwemmen naast de camping had ik me al
lang weer verzoend met die misser van mijn gids of mijzelf.
Cluny heeft een bijna magische klank gekregen in mijn
hoofd. De weg er heen ben ik twee maal opgefietst: een keer als einde van de tocht, en nu naar het begin van de
volgende. Het ging ook een keer afwaarts naar
mijn buiteling met hele hebben en houwen in het Canal du Centre.
Verder is er niets. Geen oorlog (wel klimaat). Geen
wapenhandel en politiek. Geen druk om te moeten. Trappen, doorgaan
en heel blijven, verder niets. Dat doelloze geldt denk ik ook voor de
ouderen die in deze tijd van het jaar het grootste deel van de campingbevolking uitmaken met
caravan of camper.
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten