De reis op luchtbanden is aan het einde gekomen.
De middaghitte wordt me teveel, of de harde tegenwind van vandaag, of
een fietspad waar poortjes staan waar je beladen fiets niet door kan,
of de hel van de regen, of toch die ene lekke band vandaag. 
Nee de doorslag gaf dat ik weer mijn gidsje liet liggen en nu vond ik het in druk toeristisch gebied niet meer terug. Alle andere druppels pasten nog in de emmer, deze was er een teveel. Daarbij ik zette vanmorgen mijn voeten in de Middellandse Zee en mijn lijf heeft zich prima gehouden of hersteld van wat ik opliep. Met beide ben ik blij.
De eerste fietsdag liep ik al een spierverknettering op door een val. Na een paar dagen over. Mijn knie ging opspelen. Het hoort er blijkbaar bij. Voorzichtig doen en voeten anders geplaatst en het verdween. Door rugpijn ter hoogte van de lendenen liep ik krom als een oude man. Het is verdwenen als de regen van een warm wegdek. Moraal van deze zinnen: stilzitten kan altijd nog en is zeker niet het beste. Het was een prachtige tocht. De verwachting is ingelost, de prestatie niet helemaal geleverd.
Mijn aanpak was niet handig. Teveel kleren. Maar ik heb nauwelijks aan de wereld gedacht en dat beviel wel. Hoewel mijn roman was uiterst politiek en bracht tranen in mijn ogen: “Use' ta be the fambly was fust. It ain't so now. It's anybody. Worse off we get, the more we got to do.”
2 opmerkingen:
Verwachting ingelost…
gaat het niet juist daarom?
Rest is bijzaak
Assyke
Precies beaaam ik met een flexibiliteit die doorgaans niet mijn handelsmerk is.
Een reactie posten