Mijn tocht door het dal van de Ardèche was nog mooier dan ik vooraf
gedacht had. Het ging door eindeloze schoonheid naar beneden. Daar werd ik overigens
toegejuichd door mensen die slingers aan het ophangen waren voor een
dorpsfeest. Als een Poulidor kwam ik over de streep, als eerste en
enige. Hand juichend in de lucht, lach op het gezicht.De indruk die het landschap op me maakte was enorm. Al zou dit het enige zijn geweest van de hele vakantie; het was genoeg. Maar je moet zonder auto voor de kers ook de hele taart eten om er te komen. Mijn knie zei vandaag wel eens nee. En ik dacht zelfs wel eens over een mogelijke terugweg. Voorzichtig zoeken.
De dag eindigde bijna op een camping vol jolige Nederlanders. Dat kon ik niet wegslikken en ik reed best moe door naar een volgende. Een paar euro duurder, maar het was er wel stiller op het geluid van de altijd aanwezige kikkers, uilen en cicaden na. Voor het slapen hoorde ik in de verte het stampen van de Hollandse beat. Morgen weer verder. Het was een lange dag.
De volgende ochtend zou ik wakker worden met de roep van een wielewaal: dudeljo en anders niet. Wat een muzikant. En dat een hele tijd. Prachtig.
 |
| Afscheid van een ander T-shirt. Dit had ik ook heel lang heb. Nu met gaten. 't Was een goed kado. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten