Weer was er een kanaal aan het eindpunt.
Dit keer niet zo spectaculair; of je nu met alles in het kanaal valt
of ergens aan de kant je reisgidsje (oplosbaar door je GPX tracks en
internet) laat liggen, dat is nogal een verschil. 
Vanmorgen
werd ik weer gewekt met een prachtig lijsterconcert. Is het alleen
territorium afbakening en het roepen ik ben hier, doe het met mij, of
geniet die vogel zelf ook van zijn muzikale capriolen? Het is vreemd
hoe geluiden en geuren steeds meer meespelen op zo'n tocht. Het viel
me op dat mijn neus niet meer liep, zoals in Nederland. Schoon hier?
Wel schoner, misschien.
Met de trein heb je een totaal andere
beleving van het landschap. Het spoelt voorbij als je naar buiten
kijkt. Je maakt het minder iets van jezelf.
Onderweg heb ik het over de reis en het boekje van Benjaminse. “Als
je het goed gelezen had wist je dat de sluisjes in het kanaal Du Midi
in de zeventiende eeuw aangelegd zijn en de eerste waren”
stelt een Nederlandse man belerend die ook op een route van hem naar het
Zuiden fietste. Ze zijn er dus de volgelingen.
Zelf vroeg ik me af of het wel de Fransen waren die
als eerste een sluizensysteem met tussenkamers gebruikten om hoogte
te overwinnen of de Engelsen met hun vele kanalen. Het blijken in
Europa
de Italianen geweest te zijn en ruimschoots de eerste waren de
Chinezen.
Mijn trein komt aan met 75 minuten vertraging. Het
wordt haasten om alles te regelen. Camping vinden, boel opzetten,
eten kopen, koken en douchen.
2 opmerkingen:
Landen zijn net mensen…
ze scheppen graag op
Assyke
Hoewel ik niet zo ben van landen met mensen vergelijken, snap ik wat je bedoelt. Dat begint al met mijn vader is de sterkste. Maar de mijne is lekker politieman.
Een reactie posten